Geen categorie

Ik heb weinig Strava vrienden. Strava vrienden zijn vrienden die je volgen als je een sportieve prestatie levert. Onlangs maakte ik een fietstocht langs de Drau. De Drau? Ja, de Drau, die stroomt van Italië via Oostenrijk en Slovenië naar Kroatië, waar deze in de Donau uitkomt. Ik vond dat wel een sportieve prestatie dus iedere dag werd de route door Strava opgenomen en ’s avonds postte ik mijn route met wat foto’s erbij. Dat vond ik leuk om te doen, en ik kan later altijd nog eens nakijken waar ik precies hebt gefietst. Mijn Strava vrienden kunnen die route en foto’s ook zien en dan kudo’s uitdelen. Dat is ongeveer hetzelfde als een duimpje opsteken. Goed gedaan, Jan! Ook kunnen ze er een tekstje bijzetten. ‘Zo, zo alweer aan het fietsen!’ en daar kan ik dan weer op antwoorden. Dat hoeft niet, want de ongeschreven regel is dat je geen vragen stelt zodat de ander een antwoord moet geven. Je maakt hooguit een opmerking. In plaats van antwoorden kun je ook een hartje geven, dat betekent zoiets als ‘leuk dat je dit schrijft’ of ‘fijn dat je aan mij denkt’. En op die manier kun je contact onderhouden met alle Strava vrienden. Nou zijn dat er bij mij maar een handjevol, maar er zijn mensen met tientallen Strava vrienden die bij iedere activiteit ook tientallen kudo’s krijgen. Soms denk ik dan vertwijfeld of ik ergens een afslag heb gemist en wat ik zou kunnen doen om het aantal Strava vrienden op te krikken. Ergens lid van worden? Een politieke partij oprichten? Vrienden actief uitnodigen zodat zij ook Strava vriend kunnen worden? Maar ik weet uit  betrouwbare bron dat sommige vrienden bewust geen Strava vriend willen worden. Ze zien dan weer een tsunami aan sociale activiteiten op zich afkomen en hebben hun handen al vol. Leuk voor ze, maar ondertussen fiets ik helemaal alleen langs de Drau. Op dat soort momenten valt het niet altijd mee om het zelfvertrouwen te bewaren, dus ben ik maar wat blij als er iemand een keer iets roept. Op een dag vroeg mijn vrouw ‘en, hoe is het met de kont?’ Tja, dat soort berichten wil je niet negeren, maar het gaat ook weer wat ver om het eerlijke verhaal te vertellen. ‘Nou, niet best, ik heb het hele zaakje als drie keer ingesmeerd met vaseline, maar ook dat dat helpt geen reet’. Dus zeg je zoiets als ‘prima, gaat beter’. Zelfs toen ik een virus opliep en hoestend en proestend op de fiets zat, zei ik pas na enkele dagen en vooral nachten afzien, dat ik een beetje verkouden was en het nu weer beter ging. Hoe doen mijn Strava vrienden dat eigenlijk? Ik ga het ze toch eens vragen.

Uit: 1000 PINGUÏNS Door: WASCO

Dit is mijn 86^e blog. Over een maand verschijnt de 87^e. Omdat het kan. Ook aanmelden kan. Schrijf je in op de E-mail nieuwsbrief. Zie https://janfossen.nl/

‘Ik vond het wel gezellig’, zei de huisarts toen ik aan de groep vroeg hoe ze de audit hadden gevonden. Nou is gezellig niet het meest voorkomende antwoord, maar ik vond het wel charmant dat hij dit zei. Meestal wordt er ‘zinvol’ of ‘prima’ gezegd of er wordt gezegd dat het altijd goed is als er eens iemand van buiten meekijkt. Maar gezellig hoor ik niet vaak. Ik moest er om lachen en vervolgens lachte het hele team mee. ‘Ik vond het echt een leuk gesprek’ zei de huisarts om te bevestigen wat hij al eerder had gezegd, alsof wij hem met z’n allen uitlachten. Hij had het dus gezellig en leuk gevonden.

‘Ik krijg altijd goede beoordelingen’ zeggen mijn collega-auditoren geregeld als ik met hen audits bespreek, ‘vaak een acht of een negen’. Natuurlijk is dat fijn om te horen voor de betreffende collega, maar ik denk dat een goede auditor ook wel eens met een slecht cijfer thuiskomt. Hetzelfde geldt voor de huisartsen, als alle patiënten tevreden over je zijn, ben je dan echt zo goed?

Dit team had het overigens goed voor elkaar. Ze hadden de taken goed verdeeld, er was een kwaliteitsteam geformeerd dat de vinger aan de spreekwoordelijke pols hield en de huisartsen vonden zichzelf ‘obsessief’ in het controleren van alle taken. Overal hingen afvinklijstjes met namen en parafen dus je zou denken dat hier de mattenklopper regelmatig uit de kast werd gehaald.

Geen klopper te vinden, integendeel, men was unaniem enthousiast over de laagdrempelige benaderbaarheid van de huisartsen en de mogelijkheden die er voor de medewerkers werden gecreëerd om het werken te vergemakkelijken en te werken aan hun eigen ontwikkeling. Tegelijkertijd waren deze huisartsen ook politiek actief, want je kunt nog zulk goed werk in de spreekkamer verrichten, zo vonden zij, sommige zaken moeten op een ander speelveld geregeld worden. Zo waren ze in gesprek gegaan met de wethouder vanwege de bouw van honderden vakantiewoningen in hun zorggebied. ‘Prima dat er zoveel woningen bij komen, maar is er ook gedacht aan de levering van zorg aan deze groep?’ was de vraag aan de wethouder. Er was een goed gesprek geweest en de wethouder zou het meenemen. ‘Dus goed dat wij dit geventileerd hebben’, zo zei hij, ‘want Schoof gaat zich hier niet mee bemoeien’.

En daarom had ook ik een leuke en gezellige dag.

Uit: 1000 PINGUÏNS Door: WASCO

Dit is mijn 85^e blog. Over een maand verschijnt de 86^e. Omdat het kan. Ook aanmelden kan. Schrijf je in op de E-mail nieuwsbrief. Zie https://janfossen.nl/

We hadden een clean en onpersoonlijk hotel geboekt, zo dachten we, en toen we in Rotterdam klaar waren met ons programma liepen we er volle goede moed naartoe. Het hotel bleek onvindbaar. We liepen heen en weer in de straat waar het zich zou moeten bevinden, we vroegen voorbijgangers en uiteindelijk bleek het zich te hebben verstopt in een groot flatgebouw.

De lift was kapot dus we liepen naar de betreffende etage. We drukten op de bel en er deed een wat oudere vrouw open. Ze sprak slecht Nederlands, ze bleek van Russische komaf en liep moeizaam. Dat had oorzaken waar ze direct over uitweidde, maar omdat wij onze eigen problemen hadden, wilden wij graag door naar onze kamer. Ze stuurde ons de trap op naar boven en zou weldra volgen, zo zei ze. Boven was er een nauw gangetje waar diverse deuren op uitkwamen. Het was ons niet duidelijk welke deur voor ons bedoeld was, dus wachtten we op haar komst. Ondertussen hoorde we haar beneden praten met iemand aan de deur of aan de telefoon. Toen ze eindelijk boven was, maande ze ons door te lopen naar de achterste deur. In de kamer stond een groot tweepersoonsbed en daar was de ruimte helemaal mee gevuld. Er was bloemetjesbehang, er hingen dikke gordijnen en de warmte sloeg ons in het gezicht. Ze liep mee de kamer in en al leunend tegen de muur vervolgde ze haar verhaal dat beneden was begonnen. Ik begon demonstratief mijn rugzak uit te pakken en uiteindelijk bleek dit signaal over te komen. Voordat ze vertrok nam ze het bosje verwelkte rozen mee dat op een klein tafeltje stond en ze beloofde ons nieuwe. Ik zei dat dat niet nodig was en dat we het zonder bloemen ook wel zouden redden, maar die boodschap was tegen dovenmansoren gericht. Ze kwam even later terug met nieuwe roosjes die ze al kwebbelend in de vaas zette. De oude roosjes hadden onderweg nogal wat baadjes verloren die ze allemaal van de vloer raapte. Mijn vrouw moest ineens nodig naar de wc en vluchtte de gang op. Toen vroeg ze mij of ik wist hoe de verwarming werkte en voordat ik bevestigend kon antwoorden, liep ze ernaar toe om het te demonstreren. Het bleek een radiator met vijf standen te zijn. ‘Ok, thank you’ zei ik beleefd en toen ze eenmaal de kamer had verlaten liet ik mij op bed vallen. Een half uur later klopte ze op de deur en vroeg of we thee wilden. Ik deed de deur op een kier en zei ‘No thank you, it’s ok’. De volgende morgen liepen we de trap af voor het ontbijt in haar keuken. Toen ze de koffie had ingeschonken, ging ze erbij zitten en zonder aanmoediging kwamen er diverse kwalen over tafel. Gelukkig hadden we goed geslapen, maar we waren pas echt opgelucht toen wij uit Rotterdam vertrokken.

Uit: 1000 PINGUÏNS Door: WASCO

Dit is mijn 84^e blog. Over een maand verschijnt de 85^e. Omdat het kan. Ook aanmelden kan. Schrijf je in op de E-mail nieuwsbrief. Zie https://janfossen.nl/

Vandaag is het Stille Zaterdag. Die volgt op Witte Donderdag en Goede Vrijdag en gaat geruisloos over in Eerste Paasdag. Jezus ligt stil in zijn graf, hij rust nadat hij op Goede Vrijdag is gekruisigd. De kerkklokken mogen niet luiden, het is dus ook letterlijk stil. Het is tijd voor bezinning.

Toen ik ooit de vraag van mijn dochter kreeg of witte donderdag net zoiets is als zwarte zaterdag, keek ik haar verbouwereerd aan. Het antwoord was nee, maar de argumentatie moest ik er bij zoeken. Het is in de opvoeding blijkbaar niet allemaal even goed gegaan, dus ik heb toen enige herstelwerkzaamheden verricht.

Als het goed is hebben we 40 dagen gevast, vanaf Aswoensdag, de woensdag na carnaval. Een flinke periode. Zelf vast ik iedere maand één dag, niet uit religieuze overwegingen, maar om daarna weer opnieuw te kunnen beginnen met mijn geweldige gewoontes. Tijdens die dag eet ik enkel fruit, drink ik thee en koffie en pas ’s avonds ga ik weer normaal doen. Wat smaakt die eerste maaltijd dan lekker. Alleen al daarom is het de inspanning waard. Bovendien blijkt dat ik makkelijk een dagje zonder kan. Mocht er een oorlog uitbreken en Poetin komt hier de boel verbouwen, dan heb ik de eerste dag nergens last van. Na jaren oefenen is mijn lichaam er inmiddels aan gewend en ben ik helder en productief op mijn vastendag. Het is ooit begonnen toen ik een keer zoveel kip en frites had gegeten dat ik er rollend over de grond van moest bijkomen. Ik besloot de dag erop te compenseren en zo is het begonnen. Ik kies mijn maandelijkse vastendag zelf uit, ik plan het zo dat ik niks mis, het moet wel leuk blijven.

Witte, Goede en Stille dagen, de christenen maken het niet eenvoudig. Ik vond het een sublieme vraag van mijn dochter. En als we dat hebben kunnen uitgeleggen, komt de vraag wat we dan vieren met Pasen. ‘De verrijzenis uit de dood’, begrijp ik niet en krijg ik niet uitgelegd. Nieuw leven klinkt al beter. Freek de Jonge heeft het als volgt verwoord:

Wees niet bang

Je mag opnieuw beginnen

Vastberaden doelgericht

Of aarzelend op de tast

Houd je aan regels

Volg je eigen zinnen

Laat die hand maar los

Of pak er juist een vast

(…)

Opnieuw beginnen, op z’n paasbest. In de tuin eitjes zoeken. Tenslotte snak je naar eitjes na al dat vasten. Ook de tuin kan weer opnieuw beginnen, de gele narcissen schreeuwen het uit. Kijk, dat begrijp ik dan weer wel.

Uit: 1000 PINGUÏNS Door: WASCO

Dit is mijn 83^e blog. Over een maand verschijnt de 84^e. Omdat het kan. Ook aanmelden kan. Schrijf je in op de E-mail nieuwsbrief. Zie https://janfossen.nl/

Afgelopen weekend hadden mijn twee broers en ik afgesproken om het ouderlijk huis op te ruimen voor de verkoop. Sinds enkele maanden woont er niemand meer en wij dragen daarmee weer ons steentje bij aan de woningnood. Wie wil er nou niet wonen in een gezellig dorp in de Noordoostpolder?

We hadden van alles meegenomen: vuilniszakken, gereedschapskisten, boren, stofzuigers en een lunchpakket want ook aan de maag moest gedacht worden, iets wat bij ons in de familie altijd in ere is gehouden.

Na de koffie liepen we een rondje door het huis zoals ook makelaars dat altijd doen: boven beginnen en dan langzaam afdalen naar beneden. We verdeelden de kamers en iedereen ging aan de slag. Ik vond ergens een oude radio die afgestemd stond op RadioNL zodat Andre Hazes door het huis galmde. Goed dat onze moeder dit niet hoorde. Voor alle spullen waren drie mogelijkheden: weggooien, uitzoeken of verplaatsen. Weggooien en verplaatsen bleek niet zo moeilijk, de vuilniszakken vulden zich gestaag en hier en daar verplaatsten we kastjes en bedden om het allemaal wat ruimer te laten lijken. Uitzoeken, dat is de grote uitdaging en toen we daar in de middag aan toe waren had iedereen een stapeltje voor zich. We lieten elkaar foto’s zien, lazen elkaar dingen voor en in een agenda uit 1985 zag ik dat mijn moeder erin genoteerd had wanneer ze brieven had verstuurd. ‘Brief Jan naar Athene’ stond er, want ik maakte dat jaar een ‘wereldreis’ en ging o.a. in Athene naar het postkantoor om brieven op te halen bij Poste restante. De jonge lezers van deze rubriek weten niet waar dit over gaat, maar dat leg ik nog wel een keer uit. Enfin, op een zeker moment vonden we dat er genoeg was uitgezocht en verplaatsten wij de doos achter een deurtje in een kast. De rest kwam later wel een keer. Op naar het restaurant! Onze moeder vroeg ons daar hoe het was gegaan en zij deed verwoede pogingen nog een beetje de regie te voeren, tot ze uiteindelijk zei: ‘ach, jullie zoeken het ook maar uit’.

Nu maar afwachten wat de interieuradviseur zegt van onze pogingen het huis toonbaar te maken. Een bloemetje op tafel zal wel één van de adviezen zijn en als het badkamerkleedje weg moet dan hebben we daar ook vrede mee. Verder willen we alleen maar complimenten krijgen en horen dat zij het niet beter had kunnen bedenken. Maar vermoedelijk wordt ze daar niet voor betaald en kunnen we straks opnieuw die kant op voor een complete (her)styling. Ik hoor haar al roepen ‘wij maken graag van uw huis uw thuis’. Prima, maar dan gaan we ook weer uit eten.

Uit: 1000 PINGUÏNS Door: WASCO

Dit is mijn 82^e blog. Over een maand verschijnt de 83^e. Omdat het kan. Ook aanmelden kan. Schrijf je in op de E-mail nieuwsbrief. Zie https://janfossen.nl/

Als gelukkig worden geen doel op zich is maar een bijproduct van een zinvol leven, dan heeft het geen zin om naar geluk te streven. Zoiets zei Eleanor Roosevelt (1884-1962), de echtgenote van voormalig president Franklin Delano Roosevelt. Ik moest daaraan denken toen ik op de radio een presentator hoorde zeggen dat succes geen doel op zich is, maar een bijproduct. Dus ook succes kun je niet nastreven?

Ik was bij een huisarts op bezoek die mij vertelde dat ze haar instrumenten en apparatuur zelf ijkte. Dat wil zeggen dat ze de bloeddrukmeters, de weegschalen en de thermometers dusdanig langs een meetlat legde dat deze de juiste bloeddruk, het juiste gewicht en de juiste temperatuur aangaven. Dat is niet gebruikelijk in huisartsenland, de meeste praktijken laten hun apparatuur ijken door een ‘firma’. Ze leggen dan alles klaar en het mannetje van de firma controleert of de apparatuur de juiste waarde aangeeft. Die firma stuurt een factuur en de huisarts betaalt. Deze huisarts neemt de tijd om zelf te ijken en de assistenten te leren hoe dat moet. Ik was deze werkwijze nog niet eerder tegengekomen. Het leuke vond ik dat de medewerkers erop letten dat ze altijd hetzelfde apparaat gebruiken bij een bepaalde patiënt, zodat dát in ieder geval niet het verschil kan maken. In een kleine praktijk als deze was dat nog te doen, in een grotere praktijk zou dat tot logistieke problemen leiden. Want hoe weet je nou welke weegschaal je de vorige keer hebt gebruikt als er tien in huis rondslingeren? Deze eigenwijze aanpak van zelf ijken had tot veel discussie geleid in huisartsenland, maar uiteindelijk was het goedgekeurd. Het kan dus zinvol zijn om naar je eigen overtuigingen te handelen, ook al is dat niet helemaal mainstream. Toen ik haar vroeg op welke wijze zij aan een duurzame praktijk werkte, ging ze op het puntje van haar stoel zitten. De zorgsector kan veel duurzamer en daarom roept de Wereldgezondheidsorganisatie alle artsen op het goede voorbeeld te geven. Vandaar ook deze vraag. Ze brandde los, had een warmtepomp, was energieneutraal, reed elektrisch, enzovoort en zo verder. Ook had ze een eigen aanpak in het snel afbouwen van slaapmedicatie. Daarmee kreeg ze niet altijd tevreden patiënten, maar dat nam ze voor lief. Ze was er stellig van overtuigd dat niemand verslaafd moest raken aan deze middelen en schreef ze daarom kort voor. En soms ging ze wel eens door de langere bocht, maar dan vooral om de patiënt niet kwijt te raken. Dan gaan ze naar een andere arts en die schrijft het wel gewoon voor, zo zei ze.

Of ze succes heeft en gelukkig is kan ik niet goed beoordelen. Wel kan ik mij voorstellen dat ze veel betekent voor haar patiënten en haar personeel. Dat lijkt mij al ruim voldoende.

Uit: 1000 PINGUÏNS Door: WASCO

Dit is mijn 81^e blog. Over een maand verschijnt de 82^e. Omdat het kan. Ook aanmelden kan. Schrijf je in op de E-mail nieuwsbrief. Zie https://janfossen.nl/

In een bijzonder krantenartikel vat journalist Sander Heijne de afgelopen zestig jaar samen en analyseert hij waarom Nederland te klein is om groter te groeien. Mooi om te lezen en niet alleen omdat ik zelf deze respectabele leeftijd inmiddels heb bereikt. Eigenlijk vat hij samen wat ik de afgelopen zestig jaar heb zien gebeuren.

Hij begint na WOII, waarbij Nederland te vol werd en mensen aangemoedigd werden om elders hun heil te zoeken. Op die manier kon de schaarste beter worden verdeeld. En o.a. daarom heb ik nu nog steeds enkele neven en nichten die in Nieuw Zeeland wonen. Vervolgens werd de wederopbouw aangepakt en de landbouw gemoderniseerd met grote bedrijven en strakgetrokken landbouwgronden als gevolg. Ook in de industrie werd er volop geproduceerd en al gauw bleek er een tekort aan arbeidskrachten, waardoor er hulptroepen uit het buitenland werden gehaald: gastarbeiders, zoals ze toen nog werden genoemd, uit zuid Europa, Turkije en Marokko. Toen er ook nog enorme gasvelden werden gevonden onder de Groningse bodem was de belangrijkste politieke worsteling niet meer de schaarste, maar de verdeling van de overvloed. Dat was ongeveer het moment dat ik in Brabant ter wereld kwam en enigszins verbaasd om mij heen keek. Toen al.

Nu we zestig jaar verder zijn staan we volgens Heijne op een kruispunt in de geschiedenis. Zonder alle knelpunten die we dagelijks in de kranten lezen te herhalen, zoals stikstof, woningbouw, Schiphol en een onzekere omgeving door oorlogen, ligt er een zware opgave voor de politiek in Nederland en daarbuiten. Met als voornaamste taak het verdelen van schaarste. Schaarste in ruimte, in personeel en in energie. In de afgelopen zestig jaar zijn we van 12 miljoen naar 18 miljoen mensen gegroeid. Dus als ik negentig ben, als ik het mag beleven, zitten we op 21 miljoen inwoners. Ik neem aan dat mijn huidige uitzicht op Friese weilanden dan is veranderd in uitzicht op Friese wolkenkrabbers.

We zijn rijker en slimmer dan ooit. We weten vrij goed wat ons te doen staat. Als er een kabinet komt dat durft te streven naar bloei van de samenleving in plaats van groei van de economie, dan gaan we toch een prachtige toekomst tegemoet? Wim Kan zei het al in 1963:

12 miljoen oliebollen op aardgas

Wat staan we der vanavond met z’n allen prachtig op

Het vaandel van de welvaart hoog voorop met veel tam tam

Het leger en de tanks en Albert Heijn der achteran

en iedere soldaat, dat is normaal

met z’n eigen generaal

Wat een land, wat een land, waar dat allemaal maar kan

12 miljoen oliebollen dansen in de pan

Uit: 1000 PINGUÏNS Door: WASCO

Dit is mijn 80^e blog. Over een maand verschijnt de 81^e. Omdat het kan. Ook aanmelden kan. Schrijf je in op de E-mail nieuwsbrief. Zie https://janfossen.nl/

Vorige week las ik het droevige bericht dat er (nog steeds) grote verschillen blijken te bestaan in de kwaliteit van de prostaatoperaties. Als bij mannen met prostaatkanker de prostaat operatief wordt verwijderd, is er kans op incontinentie. Het gekke is dat in het ene ziekenhuis 20% van de mannen incontinent wordt en in het andere 84%. Het is natuurlijk logisch dat er verschillen zijn tussen ziekenhuizen, want in het ene ziekenhuis werken goede urologen met scherpe mesjes en in het andere niet of minder. Maar dat die verschillen zó groot blijken te zijn, heeft mij verrast. En niet alleen mij, maar ook de onderzoekers en zelfs de urologen.

Misschien dat de urologen die in de 84% ziekenhuizen werken wel heel grondig de tumor wegsnijden, waardoor ze soms ook eerder brokken maken, met de slogan ‘safety first’ in het achterhoofd. Niet direct slecht nieuws, want de tumor zal dan zeker weg zijn, en daar was het uiteindelijk toch om te doen. Ook de urologen roepen iets in die trant: ‘Een continente patiënt betekent niet automatisch dat de operatie op alle fronten succesvol is.’ In sommige gevallen mag je blij zijn dat je incontinent bent. Desondanks geven de urologen toe dat deze verschillen tussen de ziekenhuizen wel erg groot zijn. Uit het onderzoek blijkt dat daar waar méér operaties worden verricht, mínder patiënten zijn met incontinentieklachten. Dat is ook wel een logische verklaring want oefening baart kunst. Het bijzondere is alleen dat een patiënt niet weet welke ziekenhuizen goed en welke minder goed presteren. Die informatie is niet openbaar. Je moet dus een beetje geluk hebben met het ziekenhuis bij jou in de buurt.

Gelukkig is er van alles te doen tegen urineverlies. Je kunt een luier omdoen bijvoorbeeld. Of thuisblijven, zodat niemand last heeft van jouw verlies. Ook schijnt fysiotherapie te kunnen helpen. Door bepaalde (sluit)spieren te trainen kun je soms weer de oude worden op continentiegebied. Maar ook de urologen zijn niet voor één gat te vangen: zij kunnen een kunstsluitspier aanbrengen zodat je alleen maar in één van je ballen hoeft te knijpen om het zaakje aan de gang te krijgen. En als je klaar bent, knijp je je kraantje weer dicht. Je hebt het dan uiteindelijk toch zelf weer in de hand. Kortom, waar maken we ons eigenlijk druk over?

Laten we ons eerst maar eens ontfermen over een geschikte formatie. Er is een nieuwe verkenner aangesteld die een uitgesproken mening schijnt te hebben over het stikstofbeleid. Niet onbelangrijk in dit dossier, maar vermoedelijk zal een beetje meer of minder urineverlies hem worst wezen. En gezien zijn naam heeft hij zelf waarschijnlijk nergens last van.

Uit: 1000 PINGUÏNS Door: WASCO

Dit is mijn 79^e blog. Over een maand verschijnt de 80^e. Omdat het kan. Ook aanmelden kan. Schrijf je in op de E-mail nieuwsbrief. Zie https://janfossen.nl/

Toen wij vorige week met de fiets aankwamen in Amélie-les-bains, waren we vooral geïnteresseerd in les bains. Hoe mooi Amélie ook mocht zijn, we hadden een zware bergetappe achter de rug in de Spaanse en Franse Pyreneeën en we vonden dat we dat we deze bains wel verdiend hadden. Vol goede moed liepen we door het stadje met in onze tas een zwembroek en een handdoek. Al snel bleek dat de stad bevolkt werd door moeilijk lopende, zich soms met rolstoel of rollator voortbewegende, oudere mensen. Niet dat wij er nog heel kwiek bijliepen, maar desondanks voelden we een grote afstand tot deze groep. We namen een café crème op een terras en zagen ze allemaal aan ons voorbij stiefelen. Blijkbaar trekt dit kuuroord deze mensen aan, zo dachten wij. Toen wij ons later bij de ingang van het kuuroord meldden, bleek het helemaal niet mogelijk te zijn om even de bains in te duiken: hier moest je voor worden verwezen door een dokter. Alleen op zaterdagmiddag was er de mogelijkheid van vrije inloop. Daar stonden we dan met onze zwembroek. Moesten we ons dan toch maar aan Amélie overgeven? We draalden nog wat rond om het nieuws te verwerken en kwamen terecht in een ruimte dat ons nog het meest op een wachtkamer van een ziekenhuis deed denken. Bijna alle stoelen waren bezet dus hier was wat aan de hand. Aan de muur zagen we een poster met de aankondiging van een rondleiding die spoedig zou aanvangen. Dat verklaarde mogelijk de hoeveelheid mensen in de wachtkamer. Op dat moment kwam er een kwieke en vrolijke PR dame aanlopen met een naamkaartje op haar borst, die iedereen welkom heette. Ook wij voelden ons aangesproken en namen snel plaats op enkele nog overgebleven lege stoelen. Na een enthousiaste inleiding met Franse grapjes die wij niet begrepen, haalde ze een lijstje uit haar zak en begon namen op te lezen. ‘Oui’ zeiden de mensen als hun naam werd genoemd en staken er hun vinger bij op. Wij bleven stoïcijns zitten. We konden altijd nog zeggen dat we het allemaal niet zo goed hadden begrepen. Om nu nog weg te lopen, zou heel opvallend zijn. ‘Ik ga niks betalen’ fluisterde iemand in mijn linker oor en ik was het daar hartgrondig mee eens. Soms riep de PR dame een naam waarop niemand reageerde en steeds te laat dacht ik dat wij wel in dat gat hadden kunnen springen. Maar ze was dan alweer bij de volgende. Toen ze aan het eind van haar lijstje was, keek ze nog eens de kring rond en wij keken geïnteresseerd terug. ‘On y va’ zei ze, draaide zich om en de hele groep kwam in beweging. Zo hebben we onszelf alsnog toegang weten te verschaffen tot de bains en hebben we Amélie aan haar lot overgelaten. Dit hadden we echt verdiend.

Uit: 1000 PINGUÏNS Door: WASCO

Dit is mijn 78^e blog. Over een maand verschijnt de 79^e. Omdat het kan. Ook aanmelden kan. Schrijf je in op de E-mail nieuwsbrief. Zie https://janfossen.nl/

Gynaecoloog Jan Kremer vindt dat er teveel van de zorg wordt verwacht en dat we het in de zorg radicaal anders moeten aanpakken. Een interessante stellingname die mij aanzet tot verder lezen. Naast gynaecoloog is hij ook hoogleraar zorg en samenleving, wat betekent dat hij de laatste jaren meer adviseert dan opereert. De zin die mij is bijgebleven luidt: ‘We moeten op de tragiek van het leven ook andere antwoorden dan zorg geven’.

Deze week zag ik een televisieprogramma van Frans Bromet, waar hij hondenbaasjes interviewt over hun omgang met de viervoeter. Er was een vrouw bij die een hond uit Portugal had geadopteerd. Bij aankomst bleek deze hond last te hebben van verlatingsangst, waardoor deze vrouw niet meer het huis uit kon zonder hond. Ze kon zelfs de kamer niet verlaten omdat de hond altijd bij haar wilde zijn en nogal hard ging blaffen als dat even niet het geval was. Naar de WC moest ook mét de hond. Ze voelde dit niet als gevangenschap, zoals de interviewer suggereerde, maar als liefde voor het leven. Voor wiens leven bleef onduidelijk. Misschien is deze hond wel één van de ‘andere antwoorden’ op de tragiek van het leven, dacht ik bij mezelf.

Regelmatig kom ik bij huisartsen over de vloer en ook daar worstelen ze met vragen van patiënten die niet direct medisch zijn. Daar is een beweging op gang gekomen die de huisartsen leert uit niet-medisch vaatjes te tappen en het gesprek te voeren met de patiënt over bijvoorbeeld zingeving. Of geldzorgen. Of eenzaamheid. De huisarts die ik deze week sprak was enthousiast over deze gesprekken en vond het voor hemzelf ook verdieping geven. Hij liet mij een dobbelsteen zien die hij tijdens consulten soms gebruikte om het gesprek met de patiënt een andere wending te geven. Daar stond op iedere kant een andere term op, zoals ‘mentaal welbevinden’, ‘dagelijks functioneren’, ‘meedoen’ etc. Als het consult van de huisarts dan wat langer duurt, maar je hoeft minder door te verwijzen naar het ziekenhuis, snijdt het mes aan twee kanten. Of drie: huisarts blij, patiënt blijer, zorgverzekeraar het blijst.

Gynaecoloog Kremer gaf als voorbeeld dat bij iemand aan het einde van de levensfase de vraag wordt gesteld: ‘Wil je deze behandeling nog of kies je voor een journalist die jouw levensverhaal opschrijft?’ Andere antwoorden krijgen betekent ook andere vragen stellen. ‘Of wil je een hond uit Portugal?’ dacht ik er stiekem achteraan.

Uit: 1000 PINGUÏNS Door: WASCO

Dit is mijn 77^e blog. Over een maand verschijnt de 78^e. Omdat het kan. Ook aanmelden kan. Schrijf je in op de E-mail nieuwsbrief. Zie https://janfossen.nl/