jan fossen

Toen ik de beelden van Trump en Zelenski zag, kreeg ik het benauwd en begon mijn hart sneller te kloppen. Hoe Zelenski’s oren op een vernederende manier werden gewassen en hoe hij probeerde een reactie te geven zonder daar echt de gelegenheid voor te krijgen. Het deed mij denken aan lang geleden, toen ik een keer op een politiebureau in Antwerpen verzeild raakte en op een intimiderende manier werd ondervraagd. Ik zal u de details besparen, maar vond dat ik in mijn recht stond en dat vond de rechter later ook, maar op dat moment kreeg ik amper de gelegenheid iets te zeggen. Des te meer respect had ik voor Zelenski die op een rustige manier zijn punt probeerde te maken. Enige tijd geleden kwam ik een gedicht tegen dat de tijdgeest wat mij betreft goed verwoordt, maar misschien ook wel tijdloos is.

Zie eens hoe doelmatig nog steeds,

hoe goed in vorm

in onze eeuw de haat is.

Hoe moeiteloos hij hoge hindernissen neemt.

Hoe makkelijk hij springt, zijn prooi bereikt.

(…)

Laten we het eerlijk toegeven:

hij weet wat schoonheid is.

Schitterend is zijn vuurgloed in de zwarte nacht.

Prachtig zijn zijn rokende explosies in de roze dageraad.

Ruïnes kun je moeilijk hun pathos ontzeggen,

noch kun je de grove humor loochenen

van de zuil die er kaarsrecht bovenuit steekt.

Hij is een meester in het contrast

tussen gedonder en stilte,

tussen rood bloed en witte sneeuw.

En wat hem boven alles nooit verveelt:

het motief van de propere beul

die boven zijn besmeurde slachtoffer oprijst.

(…)

Gedeelte uit het gedicht Haat van Wisława Szymborska [1923-2012]. Uit de bundel ‘Einde en begin’ verzamelde gedichten uit 1999, uit het Pools vertaald door Gerard Rasch.

Daarom sta ik nóg meer te trappelen om de actie, waarbij ik een verhaal over oorlog en fietsen wil vertellen in mijn boek Dwars door de Donaudelta, te laten slagen. Via het platform https://www.geef.nl/nl/mijn-profiel/acties kunnen lezers dit steunen en daarmee ook Artsen zonder Grenzen in Oekraïne.

En nu we dan toch bezig zijn met kreunen en steunen, maak ik graag van de gelegenheid gebruik om een rhapsody te laten horen die, als ik het goed beluister, toch enige hoop biedt in de afloop van dit avontuur. Om symbolisch de winter mee af te sluiten, hierbij de Dumka-Shumka van de Oekraïnse Mykola Lysenko: https://www.youtube.com/watch?v=Wf-jMZdd6Hk

Uit: 1000 PINGUÏNS Door: WASCO

Dit is mijn 93^e blog. Over een maand verschijnt de 94^e. Omdat het kan. Ook aanmelden kan. Schrijf je in op de E-mail nieuwsbrief. Zie https://janfossen.nl/

Toen ik op 1 januari wakker werd en mijn ogen nog eens goed uitwreef, bleek het toch echt waar te zijn: de oorlog duurt nog steeds voort. En dan heb ik het niet over Gaza of Syrië of over de oorlog die ik voer met de muizen hier op zolder. Die oorlog is overigens nog niet eens zo eenvoudig, telkens blijken er toch weer muizen achter de plinten vandaan te komen die mij vragen of er ook óude kaas is. Nee, het gaat mij over de oorlog veel dichterbij, in Oekraïne, die straks, op 24 februari, alweer drie jaar woedt. Gelukkig gaat Trump hier snel een einde aan maken, maar dan nog zitten ze daar met de brokken. De ene oorlog is de andere niet en ik weet niet hoe het komt, maar op één of andere manier maak ik mij veel bozer over wat er in Oekraïne gebeurt dan in andere delen van de wereld. Ik ben er nooit geweest, ik heb er ook geen vrienden, maar het spreekt tot mijn verbeelding. Ik had wel plannen om er naartoe te fietsen toen ik de tocht naar de Zwarte Zee maakte in 2023. In plaats van door te fietsen van de Zwarte Zee naar Odessa heb ik die plannen moeten bijstellen en ben ik in Constanta geëindigd. Misschien dat deze onrechtvaardigheid mij zo boos heeft gemaakt? Dat ik niet eens op de fiets naar Odessa kon omdat meneer Poetin zo nodig een oorlog moest beginnen? Zo heeft hij kans gezien ook mijn vrijheid in te perken. En als we niet oppassen komt hij via Slowakije, Tsjechië en Duitsland ook aan onze poorten morrelen, alle grenscontroles ten spijt.

Die onrechtvaardigheid heeft mij gemotiveerd een crowdfundingsactie te starten, waarbij een deel van de opbrengst is bedoeld om mijn boek over deze fietsroute uitgegeven te krijgen en een deel voor Artsen zonder Grenzen in Oekraïne. Zij bieden daar medische en psychologische zorg. Zo snijdt het mes aan twee kanten, zeg ik dan maar optimistisch en hoop ik op mijn manier toch een klein steentje bij te dragen.

Toen ik mijn eigen scherven op 1 januari opruimde en in de glasbak deponeerde, kon ik daarna lekker doorgaan met mijn leven. Koffie drinken, muizen vangen, een wandeling maken door het winderige Friese landschap. En kijken naar de prachtige documentaire ‘The Zelensky Story’ dat een grandioos en persoonlijk inkijkje geeft in het leven van deze president en zijn vrouw Olena. De moed die zij tonen door in Oekraïne te blijven en op die manier ook de manschappen te blijven motiveren, vind ik erg indrukwekkend. Dit land verdient onze steun.

Uit: 1000 PINGUÏNS Door: WASCO

Dit is mijn 92^e blog. Over een maand verschijnt de 93^e. Omdat het kan. Ook aanmelden kan. Schrijf je in op de E-mail nieuwsbrief. Zie https://janfossen.nl/

Onlangs kreeg ik de tip om het boek Kaas te lezen van Willem Elsschot. Voor een paar euro kon ik het op de kop tikken in een tweedehands boekhandeltje op Terschelling. Het boek is bijna honderd jaar geleden geschreven en verhaalt over een man die hogerop wil komen in het leven, zich ziek meldt op kantoor en een agentschap begint in Edammer kazen. Hij is dan ZZP-er avant la lettre en houdt zich met alle aspecten van het ondernemerschap bezig, behalve met de verkoop. Hij zorgt voor een mooi bureau, geschikt briefpapier en een grote kelder om de kaas in op te slaan. Zijn hele gezin werkt mee om de onderneming tot een succes te maken en ook zijn broer komt geregeld langs om te horen hoeveel kazen er inmiddels verkocht zijn.

Hij gebruikt weinig grote woorden en juist daarom komt het des te krachtiger over. Bovendien is het boek doortrokken van melancholie en humor en daarmee raakt hij een gevoelige snaar zo aan het eind van het jaar. Want waarom toch al dat ploeteren en zwoegen, enkel en alleen om te stijgen op de sociale ladder? Alles is ijdelheid, zou je kunnen concluderen, wat overigens weer uit een ander boek komt.

Het thema van het boek doet mij denken aan een gesprek dat ik onlangs voerde met mijn uitgever over mijn nieuw uit te geven boek in 2025. Afgelopen jaar heb ik mij ontfermd over de inhoud, de indeling in hoofdstukken, het thema en het plot. En ook de vormgeving is een belangrijk aandachtspunt. Het boek verhaalt over een fietstocht van Boedapest tot aan de Zwarte Zee, langs de Donau en door Hongarije, Kroatië, Servië en Roemenië. De sporen van de oorlogen en dictators in die gebieden zijn nog niet weggevaagd of nieuwe dienen zich al aan. En nu blijkt dat ik mij niet alleen met schrijven moet bezighouden, maar ook met de (voor)verkoop van het boek. Dáár had ik geen rekening mee gehouden. Of we wat geld bij elkaar kunnen scharrelen om de drukpersen te laten draaien? Er ligt een geheel nieuwe uitdaging op mij te wachten.

In tegenstelling tot de hoofdpersoon houd ik wél van Kaas. En liefde voor Kaas lijkt mij in dit geval een belangrijke voorwaarde om in welke missie dan ook te slagen. Of zoals Freek de Jonge in zijn kersttoespraak aangaf, moet Hoop niet gestut zijn door Lef en Trots, zoals dat is verwoord in het hoofdlijnenakkoord, maar door twee andere grootheden die ik maar met moeite kan uitspreken, maar wat misschien wel de reden is geweest dat ik de tip kreeg om Kaas te lezen.

Ik wens iedereen een mooi uiteinde toe met veel Kaas. En hoe het afloopt hoort u volgend jaar.

Uit: 1000 PINGUÏNS Door: WASCO

Dit is mijn 91^e blog. Over een maand verschijnt de 92^e. Omdat het kan. Ook aanmelden kan. Schrijf je in op de E-mail nieuwsbrief. Zie https://janfossen.nl/

Afgelopen week deed ik een audit in een achterstandswijk van Den Haag. Bij één van de locaties sprak ik met de praktijkmanager. Ze droeg een hoofddoekje en lachte me vriendelijk toe. Ik kreeg koffie en vervolgens stelde ik haar vragen over de zorg die ze leveren, de populatie die ze bedienen en de praktijk. Ik betrapte mezelf erop dat ik eenvoudige vragen stelde. Haar antwoorden waren heel adequaat en ze liet ook op de computer zien hoe ze werkten. Ze steeg al pratende in achting en het gesprek werd steeds geanimeerder.

Het deed mij denken aan de sketch van Van Kooten en De Bie. Journalist (Van Kooten) interviewde de stakingsleider (De Bie) van de bezette tandenborstelfabriek in Zwolle door de tralies van het fabriekshek heen.

Van Kooten: ’Wil je een saffie?’

De Bie: ‘Nee, dankuwel, ik rook niet’.

Van Kooten: ’Jij rookt niet, goed, goed. Ok. Hoe voel je je nu? Voelt het pokke?’

De Bie: ‘We zouden natuurlijk liever werken’.

Van Kooten: ‘Ah, je zou liever je poten uit de mouwen steken. Hoe is het vreten?’

De Bie: ‘Nou er zijn volop broodjes van de bonden, dus dat is prima’.

Van Kooten: ‘Dus het vreten is wel door je strot te krijgen?’

En zo ging dat maar door. Zelfs na 50 jaar Simplistisch Verbond blijkt het toch nog veel actueler dan ik zou verwachten. Dat geldt ook voor vele andere sketches die de laatste tijd voorbij komen.

Tijdens de audit heb ik mij op tijd kunnen herstellen en mijn vooroordelen onder stoelen en banken gestoken, maar helemaal vrij ervan bleek ik toch niet te zijn. Ook de gastvrijheid was uitzonderlijk, ik werd tijdens de lunch getrakteerd op een Surinaams broodje met gemberbier. Mijn dag kon niet meer stuk en toen ik na de audit een nostalgische wandeling maakte over de Haagse Markt, waar ik vroegâh nogal een kwam om fruit en groenten in te slaan, had ik mijn lesje wel geleerd. Ik vroeg aan de Haagse koopman om een kilootje mandarijnen. Hij deed ze netjes in een wit zakje en ik vroeg of het handig was om te pinnen.

‘Pinne, nee meneer, daar kenne we niet aan beginne. Hoor je dat’, zei hij tegen z’n makkers, ‘meneer wil pinne voor een zakkie mandarijne’.

Uit: 1000 PINGUÏNS Door: WASCO

Dit is mijn 90^e blog. Over een maand verschijnt de 91^e. Omdat het kan. Ook aanmelden kan. Schrijf je in op de E-mail nieuwsbrief. Zie https://janfossen.nl/

De laatste weken heb ik geregeld stoofperen gemaakt. Nou ja, gemaakt, ik heb stoofperen gekookt zodat we ze konden opeten. We hebben in de tuin een boom staan, die de laatste weken geregeld peren laat vallen. Die peren raap ik op en neem ik mee naar binnen. Tot het stapeltje groot genoeg is om ze te schillen, te koken en te eten. Vroeger vond ik stoofpeertjes maken nogal burgerlijk en ik heb mij daar nooit aan durven wagen. Bovendien, zo dacht ik, zoals mijn moeder ze maakte zo maakt niemand ze, dus waarom zou ik dat gaan proberen?

Inmiddels begin ik mij een specialist te voelen. Waar ik voorheen de peertjes na het schillen nog in vieren sneed, het klokhuis verwijderde en ze dan pas ging koken, gaan ze nu in z’n geheel, inclusief steel, in de pan. In eerste instantie deed ik daar water bij en een kaneelstokje en dan had je na afloop heerlijke stoofpeertjes. En ook het sap was om te smullen. Ik denk dat mijn moeder hierbij ook haar vingers zou aflikken. Water en kaneel doe ik uit de losse pols en ook als ik relatief veel water toevoeg is het sap nog steeds lekker. Suiker laat ik consequent weg, ook al staat dat in alle recepten. Kortom, niemand kan mij meer iets wijsmaken over het stoven van peertjes en ik behoor inmiddels dan ook tot het burgerlijke deel van het land. Tot hier fase 1.

Inmiddels is fase 2 aangebroken en voeg ik andere ingrediënten toe, want zoals ook de lezer weet, je kunt eindeloos variëren met één recept. Een recept opzoeken is vaak erg vermoeiend, want eerst moet je je door een heel verhaal worstelen over waar alle ingrediënten vandaan komen, hoe het zit met de geschiedenis van het land waarin het recept is ontstaan en hoe de schrijver het heeft vertaald naar haar eigen huis- tuin- en keuken recept. Soms komt ook de hond van de schrijver om het hoekje kijken en als je de roman uit hebt, zijn de peren niet meer te eten. Als receptenzoeker zit je daar meestal niet op te wachten en wil je in één keer het recept zien. Maar nee, zo zit de receptenwereld niet in elkaar. De lezer moet geboeid lezen en de reclame voor lief nemen. Daarom doe ik ook zo weinig mogelijk met recepten, maar soms heb ik toch nieuwe inspiratie nodig. En daarom ben ik nu beland in de wereld van stoofperen, rode port, kaneel en steranijs. De basis is hetzelfde, stoofperen en water, maar daarna kun je onbekommerd de andere ingrediënten in verschillende hoeveelheden toevoegen en het mooie is: het mislukt nooit. Dus als je wilt werken aan je zelfvertrouwen op het gebied van koken, plant dan een perenboom en ga ieder najaar vrolijk experimenteren.

Door al die peren is mijn blog er eind september bij ingeschoten. We zitten nu alweer halverwege oktober en de peren blijven maar vallen. Dat betekent veel lezen, veel schillen en veel koken. Tot fase 3 is aangebroken en ik in de Champions League van de stoofperen terechtkom. En dat is pas echt hard werken. Overigens is er maar één lezer die mij op de gemiste blog attendeerde, dus de nood is bij de lezers vermoedelijk niet erg hoog. Gelukkig maar, dan telt deze blog voor twee. En kan ik volop inzetten op variëren met peren.

Uit: 1000 PINGUÏNS Door: WASCO

Dit is mijn 89^e blog. Over (ongeveer) een (dikke) maand verschijnt de 90^e. Omdat het kan. Ook aanmelden kan. Schrijf je in op de E-mail nieuwsbrief. Zie https://janfossen.nl/

Afgelopen weken reden we kris kras door België. Het leuke aan België is dat ze veel letterlijk nemen. Als je in de auto zit en pech krijgt, beland je op de pechstrook in plaats van op de vluchtstrook. Iedereen kan dat begrijpen en het is wat het is. Als een bus niet rijdt staat er bovenop de bus ‘even pauze’. Ik zag een buschauffeur in zo’n stilstaande bus koffie drinken en zijn socials bijwerken en vond meteen dat hij die pauze wel verdiend had na een lange rit. Bij ons staat er ‘geen dienst’ en dat roept eerder agressie op, hoezo geen dienst, ga eens wat doen! En zo komt er steeds een glimlach om je mond als je door België rijdt. Het werkt verzachtend en helend en dat is, zeker tijdens een vakantie, niet onprettig. Toen we in Geraardsbergen arriveerden hadden we maar één doel: de Muur beklimmen. De muur is een onderdeel van de Ronde van Vlaanderen en bestaat uit een steil stuk met kasseien. De muur is uitgegroeid tot mythische proporties dus het was de vraag of we de top wel zouden halen. We startten onze fietstocht ruim vóór de stad zodat we enigszins opgewarmd aan de MUUR zouden beginnen. We reden over de kasseien omhoog, de versnelling werd naar beneden bijgesteld en we stonden zelfs even óp de pedalen. Bij uitspanning het Hemelryck nog even naar rechts voor de laatste meters en toen waren we er al. De lijdensweg die ons was voorgehouden bleef ons grotendeels bespaard. Eenmaal boven wachtte ons een mooi kapelletje zodat we toch de indruk kregen dat we een flinke prestatie hadden geleverd. Het zal we heel anders zijn als je daar ‘en groupe’ naar boven fietst want het is vrij smal en dan is het niet alleen de steile berg en de kasseien die, zeker bij regenachtig weer, een uitdaging vormen. Je moet dan vooral zorgen op de fiets te blijven. Mijn jeugdidool Eddy Merckx heeft zich hier 55 jaar geleden ook naar boven gewerkt en heeft toen de Ronde gewonnen. Dat kan ik mij nog vagelijk herinneren, ik was een jaar of zes en ik spaarde plakplaatjes van de toen belangrijke wielrenners. Enfin, we hadden het gehaald en vonden dat we, naast het kapelletje, een beloning hadden verdiend. Dus we daalden weer af naar het marktplein om ons te laven aan koffie met mattentaart, een typisch product van Geraardsbergen met eieren, amandelen en bladerdeeg, volgens een heel speciaal recept die alleen de bakkers in Geraardsbergen goed kunnen maken. Qua citymarketing hebben ze het hier goed voor elkaar, maar vermoedelijk noemen ze het anders, stads verhandeling of zoiets dergelijks. En dan wordt het weer leuk.

Uit: 1000 PINGUÏNS Door: WASCO

Dit is mijn 88^e blog. Over een maand verschijnt de 89^e. Omdat het kan. Ook aanmelden kan. Schrijf je in op de E-mail nieuwsbrief. Zie https://janfossen.nl/

Er zijn te weinig woningen. Statushouders kunnen geen woning vinden, jongeren worden gedwongen bij vader en moeder op zolder te blijven en ouderen kunnen niet doorschuiven naar een seniorenwoning, want: er zijn te weinig woningen. ‘Als er dan te weinig woningen zijn, waarom wordt wonen dan steeds goedkoper?’ vraagt Frank Kalshoven zich af in de Volkskrant van afgelopen zaterdag. Huizen worden duurder, huren worden hoger, maar de woonquote blijkt lager te worden. De woonquote is het deel van het inkomen dat opgaat aan wonen. Vanzelfsprekend zijn er verschillen, bijvoorbeeld tussen kopers en huurders, maar in beide gevallen daalt de woonquote. Oók bij huurders op de vrije markt. En natuurlijk kennen we allemaal wel iemand die meer dan de helft van zijn of haar inkomen aan huur moet neertellen, maar dat zijn de uitzonderingen. De woonquote schommelt gemiddeld ergens tussen de 23% en 42%. De reden die hij hiervoor aangeeft is dat het inkomen sneller stijgt dan wonen duurder wordt. Feitelijk en duidelijk verhaal.

Dit doet mij denken aan het boek ‘Feitenkennis’ van Hans Rosling dat ik enkele jaren geleden heb gelezen. Daaruit bleek dat we vaak een verkeerd beeld van de wereld hebben en dat het meestal beter gaat dan je denkt. In dat boek kon je een aantal vragen beantwoorden over oorlogen, kindersterfte en toegang tot elektriciteit. Wat bleek? Ik had evenveel vragen goed dan een chimpansee die even een gokje waagde. En niet alleen ik, zeg ik er maar snel bij, dit bleek bij heel veel lezers het geval te zijn. Dat was voor mij een eye-opener zoals het artikel uit de Volkskrant dat ook is. Mijn ideeën over de wereld bleken niet te kloppen met de feiten die Hans mij voorschotelde. Nooit geweten dat een boek mij zo aan het denken zou kunnen zetten.

Dat neemt niet weg dat er te weinig woningen zijn. Echter, door de feiten op een rij te zetten heeft hij het beeld over de oververhitte woningmarkt proberen te nuanceren. Het leverde hem een boze reactie op in de maandagkrant waarin werd betoogd dat het helemaal níét meevalt met de krapte op de woningmarkt en dat er véél schrijnende gevallen zijn. Vermoedelijk is Frank het daar helemaal mee eens. Ik ook trouwens. Mooi woord, feiten.

Uit: 1000 PINGUÏNS Door: WASCO

Dit is mijn 87^e blog. Over een maand verschijnt de 88^e. Omdat het kan. Ook aanmelden kan. Schrijf je in op de E-mail nieuwsbrief. Zie https://janfossen.nl/

Ik heb weinig Strava vrienden. Strava vrienden zijn vrienden die je volgen als je een sportieve prestatie levert. Onlangs maakte ik een fietstocht langs de Drau. De Drau? Ja, de Drau, die stroomt van Italië via Oostenrijk en Slovenië naar Kroatië, waar deze in de Donau uitkomt. Ik vond dat wel een sportieve prestatie dus iedere dag werd de route door Strava opgenomen en ’s avonds postte ik mijn route met wat foto’s erbij. Dat vond ik leuk om te doen, en ik kan later altijd nog eens nakijken waar ik precies hebt gefietst. Mijn Strava vrienden kunnen die route en foto’s ook zien en dan kudo’s uitdelen. Dat is ongeveer hetzelfde als een duimpje opsteken. Goed gedaan, Jan! Ook kunnen ze er een tekstje bijzetten. ‘Zo, zo alweer aan het fietsen!’ en daar kan ik dan weer op antwoorden. Dat hoeft niet, want de ongeschreven regel is dat je geen vragen stelt zodat de ander een antwoord moet geven. Je maakt hooguit een opmerking. In plaats van antwoorden kun je ook een hartje geven, dat betekent zoiets als ‘leuk dat je dit schrijft’ of ‘fijn dat je aan mij denkt’. En op die manier kun je contact onderhouden met alle Strava vrienden. Nou zijn dat er bij mij maar een handjevol, maar er zijn mensen met tientallen Strava vrienden die bij iedere activiteit ook tientallen kudo’s krijgen. Soms denk ik dan vertwijfeld of ik ergens een afslag heb gemist en wat ik zou kunnen doen om het aantal Strava vrienden op te krikken. Ergens lid van worden? Een politieke partij oprichten? Vrienden actief uitnodigen zodat zij ook Strava vriend kunnen worden? Maar ik weet uit  betrouwbare bron dat sommige vrienden bewust geen Strava vriend willen worden. Ze zien dan weer een tsunami aan sociale activiteiten op zich afkomen en hebben hun handen al vol. Leuk voor ze, maar ondertussen fiets ik helemaal alleen langs de Drau. Op dat soort momenten valt het niet altijd mee om het zelfvertrouwen te bewaren, dus ben ik maar wat blij als er iemand een keer iets roept. Op een dag vroeg mijn vrouw ‘en, hoe is het met de kont?’ Tja, dat soort berichten wil je niet negeren, maar het gaat ook weer wat ver om het eerlijke verhaal te vertellen. ‘Nou, niet best, ik heb het hele zaakje als drie keer ingesmeerd met vaseline, maar ook dat dat helpt geen reet’. Dus zeg je zoiets als ‘prima, gaat beter’. Zelfs toen ik een virus opliep en hoestend en proestend op de fiets zat, zei ik pas na enkele dagen en vooral nachten afzien, dat ik een beetje verkouden was en het nu weer beter ging. Hoe doen mijn Strava vrienden dat eigenlijk? Ik ga het ze toch eens vragen.

Uit: 1000 PINGUÏNS Door: WASCO

Dit is mijn 86^e blog. Over een maand verschijnt de 87^e. Omdat het kan. Ook aanmelden kan. Schrijf je in op de E-mail nieuwsbrief. Zie https://janfossen.nl/

‘Ik vond het wel gezellig’, zei de huisarts toen ik aan de groep vroeg hoe ze de audit hadden gevonden. Nou is gezellig niet het meest voorkomende antwoord, maar ik vond het wel charmant dat hij dit zei. Meestal wordt er ‘zinvol’ of ‘prima’ gezegd of er wordt gezegd dat het altijd goed is als er eens iemand van buiten meekijkt. Maar gezellig hoor ik niet vaak. Ik moest er om lachen en vervolgens lachte het hele team mee. ‘Ik vond het echt een leuk gesprek’ zei de huisarts om te bevestigen wat hij al eerder had gezegd, alsof wij hem met z’n allen uitlachten. Hij had het dus gezellig en leuk gevonden.

‘Ik krijg altijd goede beoordelingen’ zeggen mijn collega-auditoren geregeld als ik met hen audits bespreek, ‘vaak een acht of een negen’. Natuurlijk is dat fijn om te horen voor de betreffende collega, maar ik denk dat een goede auditor ook wel eens met een slecht cijfer thuiskomt. Hetzelfde geldt voor de huisartsen, als alle patiënten tevreden over je zijn, ben je dan echt zo goed?

Dit team had het overigens goed voor elkaar. Ze hadden de taken goed verdeeld, er was een kwaliteitsteam geformeerd dat de vinger aan de spreekwoordelijke pols hield en de huisartsen vonden zichzelf ‘obsessief’ in het controleren van alle taken. Overal hingen afvinklijstjes met namen en parafen dus je zou denken dat hier de mattenklopper regelmatig uit de kast werd gehaald.

Geen klopper te vinden, integendeel, men was unaniem enthousiast over de laagdrempelige benaderbaarheid van de huisartsen en de mogelijkheden die er voor de medewerkers werden gecreëerd om het werken te vergemakkelijken en te werken aan hun eigen ontwikkeling. Tegelijkertijd waren deze huisartsen ook politiek actief, want je kunt nog zulk goed werk in de spreekkamer verrichten, zo vonden zij, sommige zaken moeten op een ander speelveld geregeld worden. Zo waren ze in gesprek gegaan met de wethouder vanwege de bouw van honderden vakantiewoningen in hun zorggebied. ‘Prima dat er zoveel woningen bij komen, maar is er ook gedacht aan de levering van zorg aan deze groep?’ was de vraag aan de wethouder. Er was een goed gesprek geweest en de wethouder zou het meenemen. ‘Dus goed dat wij dit geventileerd hebben’, zo zei hij, ‘want Schoof gaat zich hier niet mee bemoeien’.

En daarom had ook ik een leuke en gezellige dag.

Uit: 1000 PINGUÏNS Door: WASCO

Dit is mijn 85^e blog. Over een maand verschijnt de 86^e. Omdat het kan. Ook aanmelden kan. Schrijf je in op de E-mail nieuwsbrief. Zie https://janfossen.nl/

We hadden een clean en onpersoonlijk hotel geboekt, zo dachten we, en toen we in Rotterdam klaar waren met ons programma liepen we er volle goede moed naartoe. Het hotel bleek onvindbaar. We liepen heen en weer in de straat waar het zich zou moeten bevinden, we vroegen voorbijgangers en uiteindelijk bleek het zich te hebben verstopt in een groot flatgebouw.

De lift was kapot dus we liepen naar de betreffende etage. We drukten op de bel en er deed een wat oudere vrouw open. Ze sprak slecht Nederlands, ze bleek van Russische komaf en liep moeizaam. Dat had oorzaken waar ze direct over uitweidde, maar omdat wij onze eigen problemen hadden, wilden wij graag door naar onze kamer. Ze stuurde ons de trap op naar boven en zou weldra volgen, zo zei ze. Boven was er een nauw gangetje waar diverse deuren op uitkwamen. Het was ons niet duidelijk welke deur voor ons bedoeld was, dus wachtten we op haar komst. Ondertussen hoorde we haar beneden praten met iemand aan de deur of aan de telefoon. Toen ze eindelijk boven was, maande ze ons door te lopen naar de achterste deur. In de kamer stond een groot tweepersoonsbed en daar was de ruimte helemaal mee gevuld. Er was bloemetjesbehang, er hingen dikke gordijnen en de warmte sloeg ons in het gezicht. Ze liep mee de kamer in en al leunend tegen de muur vervolgde ze haar verhaal dat beneden was begonnen. Ik begon demonstratief mijn rugzak uit te pakken en uiteindelijk bleek dit signaal over te komen. Voordat ze vertrok nam ze het bosje verwelkte rozen mee dat op een klein tafeltje stond en ze beloofde ons nieuwe. Ik zei dat dat niet nodig was en dat we het zonder bloemen ook wel zouden redden, maar die boodschap was tegen dovenmansoren gericht. Ze kwam even later terug met nieuwe roosjes die ze al kwebbelend in de vaas zette. De oude roosjes hadden onderweg nogal wat baadjes verloren die ze allemaal van de vloer raapte. Mijn vrouw moest ineens nodig naar de wc en vluchtte de gang op. Toen vroeg ze mij of ik wist hoe de verwarming werkte en voordat ik bevestigend kon antwoorden, liep ze ernaar toe om het te demonstreren. Het bleek een radiator met vijf standen te zijn. ‘Ok, thank you’ zei ik beleefd en toen ze eenmaal de kamer had verlaten liet ik mij op bed vallen. Een half uur later klopte ze op de deur en vroeg of we thee wilden. Ik deed de deur op een kier en zei ‘No thank you, it’s ok’. De volgende morgen liepen we de trap af voor het ontbijt in haar keuken. Toen ze de koffie had ingeschonken, ging ze erbij zitten en zonder aanmoediging kwamen er diverse kwalen over tafel. Gelukkig hadden we goed geslapen, maar we waren pas echt opgelucht toen wij uit Rotterdam vertrokken.

Uit: 1000 PINGUÏNS Door: WASCO

Dit is mijn 84^e blog. Over een maand verschijnt de 85^e. Omdat het kan. Ook aanmelden kan. Schrijf je in op de E-mail nieuwsbrief. Zie https://janfossen.nl/