Verdiend

Toen wij vorige week met de fiets aankwamen in Amélie-les-bains, waren we vooral geïnteresseerd in les bains. Hoe mooi Amélie ook mocht zijn, we hadden een zware bergetappe achter de rug in de Spaanse en Franse Pyreneeën en we vonden dat we dat we deze bains wel verdiend hadden. Vol goede moed liepen we door het stadje met in onze tas een zwembroek en een handdoek. Al snel bleek dat de stad bevolkt werd door moeilijk lopende, zich soms met rolstoel of rollator voortbewegende, oudere mensen. Niet dat wij er nog heel kwiek bijliepen, maar desondanks voelden we een grote afstand tot deze groep. We namen een café crème op een terras en zagen ze allemaal aan ons voorbij stiefelen. Blijkbaar trekt dit kuuroord deze mensen aan, zo dachten wij. Toen wij ons later bij de ingang van het kuuroord meldden, bleek het helemaal niet mogelijk te zijn om even de bains in te duiken: hier moest je voor worden verwezen door een dokter. Alleen op zaterdagmiddag was er de mogelijkheid van vrije inloop. Daar stonden we dan met onze zwembroek. Moesten we ons dan toch maar aan Amélie overgeven? We draalden nog wat rond om het nieuws te verwerken en kwamen terecht in een ruimte dat ons nog het meest op een wachtkamer van een ziekenhuis deed denken. Bijna alle stoelen waren bezet dus hier was wat aan de hand. Aan de muur zagen we een poster met de aankondiging van een rondleiding die spoedig zou aanvangen. Dat verklaarde mogelijk de hoeveelheid mensen in de wachtkamer. Op dat moment kwam er een kwieke en vrolijke PR dame aanlopen met een naamkaartje op haar borst, die iedereen welkom heette. Ook wij voelden ons aangesproken en namen snel plaats op enkele nog overgebleven lege stoelen. Na een enthousiaste inleiding met Franse grapjes die wij niet begrepen, haalde ze een lijstje uit haar zak en begon namen op te lezen. ‘Oui’ zeiden de mensen als hun naam werd genoemd en staken er hun vinger bij op. Wij bleven stoïcijns zitten. We konden altijd nog zeggen dat we het allemaal niet zo goed hadden begrepen. Om nu nog weg te lopen, zou heel opvallend zijn. ‘Ik ga niks betalen’ fluisterde iemand in mijn linker oor en ik was het daar hartgrondig mee eens. Soms riep de PR dame een naam waarop niemand reageerde en steeds te laat dacht ik dat wij wel in dat gat hadden kunnen springen. Maar ze was dan alweer bij de volgende. Toen ze aan het eind van haar lijstje was, keek ze nog eens de kring rond en wij keken geïnteresseerd terug. ‘On y va’ zei ze, draaide zich om en de hele groep kwam in beweging. Zo hebben we onszelf alsnog toegang weten te verschaffen tot de bains en hebben we Amélie aan haar lot overgelaten. Dit hadden we echt verdiend.

Uit: 1000 PINGUÏNS Door: WASCO

Dit is mijn 78e blog. Over een maand verschijnt de 79e. Omdat het kan. Ook aanmelden kan. Schrijf je in op de E-mail nieuwsbrief. Zie https://janfossen.nl/

Deel dit via: