Deze blog bestaat nu één jaar. Elke maand een blog was de bedoeling en tot op heden is die doelstelling gehaald. De eerste 10 blogs gingen over diverse onderwerpen, maar één ding hadden ze gemeen: elke keer kwam de fiets erin voor. Soms expliciet, vanwege een fietstocht, soms heel impliciet. Het was een wedstrijdje met mezelf geworden: de fiets moest erin. En zoals dat wel vaker gaat met wedstrijdjes: soms verlies je die.
Op de fiets doe ik ook wel eens wedstrijdjes met mezelf: pas na 30 km mag ik pauzeren. De komende 10 min niet onder de 20 km komen. Het gemiddelde opschroeven naar 21 km/u. Die wedstrijdjes zijn soms lastig te winnen, maar ze houden je lekker bezig. Ik zal nooit vergeten dat ik in de Pyreneeën naar boven fietste. Op een gegeven moment gaf de km teller 19.60 aan: 19 km en 600 meter. Vervolgens werd het leuk: 19.63, geboren, 19.66 verhuisd naar België, 19.82 middelbare school diploma en zo trok mijn leventje aan me voorbij, terwijl ik hijgend de top probeerde te bereiken. Toen ik eenmaal bij 20.16 was hield het op en realiseerde ik mij dat ik mijn trouwjaar had overgeslagen. Wanneer was dat ook alweer?
De blog is jarig en gaat z’n tweede jaar in. Niet omdat het moet, maar omdat het kan. Laatst vroeg iemand mij waarom ik eigenlijk een blog schreef, iedere maand. Omdat ik het leuk vond, antwoordde ik, maar daar kwam ik niet mee weg. Of ik daar nog een speciale bedoeling mee had of dat het misschien marketing technisch interessant was. Nou nee, eigenlijk niet. Het was een leuk gesprek, dat wel, maar veel verder dan leuk kwam ik niet. Ik noemde nog wel even de vuurtoren die ik graag wil zijn, zodat klanten mij kunnen vinden. Dat had ik ooit gelezen in een boekje over calimero-marketing en vond ik wel een mooie beeldspraak. Maar of deze blog daaraan bijdraagt? Ik vrees het ergste. Gewoon omdat het kan. En daarom is het feest vandaag.
Dit is mijn 12e blog. Over een maand verschijnt de 13e. Omdat het kan.