Roze of blauw?

We stonden met onze fietsen bij het hek van Park de Hoge Veluwe. We pakten onze pasjes die je altijd moet laten zien om binnen te komen. Maar de man achter het glas vroeg of we de corona check al eens hadden gedaan. ‘Ja’ logen we in koor, ‘die hebben we gedaan’. In de veronderstelling dat daarmee de kous af zou zijn, lieten we demonstratief onze pasjes zien. Die negeerde hij en in plaats daarvan vroeg hij: ‘En wat was de uitslag, roze of blauw?’

Mijn partner hield wijselijk haar mond. Nu keihard door-jokkebrokken leek ons niet een goede strategie. We leken te maken te hebben met een geduchte tegenstander. Ik wist dat ik niet al te lang over het antwoord na moest denken en zei: ‘Die was goed’. ‘Ja’ zei de man achter het glas, ‘maar wat was de kleur?’ ‘Dat weet ik niet meer’, zei ik, waarop de man naar een QR code wees en zei: ‘Doe hem dan nog maar een keer’. Vervolgens fulmineerde hij tegen de mensheid in het algemeen: ‘We kunnen niet zomaar iedereen binnenlaten zonder test want dan heb je binnen de kortste keren alle RIVM poppen aan het dansen en kunnen wij de tent sluiten. Dat willen we niet met z’n allen’. Ondertussen was hij alweer bezig met de volgende klant.

Mijn partner was langzaam doorgereden en vroeg mij terloops of ik ook voor haar de test wilde doen. Zou dit nieuw beleid zijn? Of was ik de vorige keren de dans ontsprongen? Misschien is dit een voorbode van de nieuwe coronawet die op 1 december ingaat. Dan gaat hier misschien ook de mondkapjesplicht gelden.

Onlangs las ik het artikel ‘Hoe individualisme tot regelwoede leidt’. Daarin betoogt de auteur dat het individualisme, dat de mens moest bevrijden van de staat, juist het omgekeerde heeft opgeleverd: een steeds bemoeizuchtigere en machtiger overheid. Want ja, voor ieder (potentieel) conflict moest een nieuw geschreven regel worden geïntroduceerd. Dat krijg je ervan als je je eigen regels gaat volgen. Ik was, kortom, onderdeel van het probleem. Dus moest ik op de blaren zitten.

Ik pakte m’n telefoon, vulde een aantal ja/nee vragen in, gaf mijn mailadres en klikte op ‘Verzenden’. Het scherm werd groen en ik liet het aan de man achter het glas zien. Die stak z’n duim omhoog, ten teken dat ik door mocht en ik voegde me bij m’n partner. ‘En’ vroeg ze, ‘wat was de uitslag?’ ‘Goed’ zei ik. Ze had niet anders verwacht.

Uit: 1000 PINGUÏNS Door WASCO

Dit is mijn 43e blog. Over een maand verschijnt de 44e. Omdat het kan. Ook aanmelden kan. Schrijf je in op de E-mail nieuwsbrief. Zie https://janfossen.nl/

Deel dit via: