In de trein van Grijpskerk naar Groningen bereikte mij het nieuws dat Wim de Bie was overleden. Ik was verbaasd en verbolgen tegelijk. Had reeds lange tijd niks meer van hem vernomen en las nu hoe dat kwam: hij was al langere tijd ziek. Ik las het hele NOS artikel en in een mum van tijd arriveerde Arriva in Groningen. Ik deed de dingetjes die moesten gebeuren en eenmaal weer thuis volgde ik het nieuws op de voet en raakte verzeild in de jaren tachtig en negentig van de vorige eeuw. In die periode nam ik elke week op zondagavond het programma op dat door van Kooten en de Bie werd gemaakt. Nooit meer teruggekeken en zelfs weggegooid bij de laatste verhuizing. In de documentaire van Coen Verbraak uit 2012, dat die avond opnieuw werd uitgezonden, werd de Bie geïnterviewd en het trof mij wederom dat hij aangaf dat hij enigszins mensenschuw was. Dat uitte zich doordat hij in een theater of bioscoop altijd het liefst met zijn rug naar de achterwand en bij een zijpad wilde zitten, zodat hij er snel weer uit kon. En dat hij enorm genoot van zijn hutje in het duingebied waar hij kon leven en werken en met niemand iets te maken had. Niets menselijks bleek hem vreemd. Zelfs in nieuwsuur bleek het een behoorlijk item te zijn en in Jeroen Wollaars meende ik een grote bewonderaar van Wim de Bie te bespeuren die zich enigszins moest inhouden. Maar soms is de wens de vader van de gedachte.
Mijn vader had overigens de gewoonte om in elk hotel waar hij overnachtte te kijken hoe hij eruit moest komen als er brand zou uitbreken. Ook zoiets. Over mijn eigen aardigheden zal ik verder niet uitweiden, maar ik durf wel toe te geven dat ze hiermee sterk te maken hebben.
Toen ik mij nog eens verdiepte in hun ‘nalatenschap’, zoals ze dat zelf noemden, kwam ik onder andere uit bij een punt uit de Beginselverklaring van het Simplisties Verbond dat als volgt luidt: ‘Het Simplisme tracht orde te scheppen in de chaos die de moderne mens bedreigt. Het laat strukturen zien, legt wortels bloot en schept simplistiese alternatieven’. Welk ander verbond zou dit mooier of actueler kunnen formuleren?
En zo ben ik een boegbeeld kwijtgeraakt die, zo bleek, op 17 mei 84 jaar zou worden. Een datum om nooit te vergeten.
De laatste periode van zijn leven kwam de verzonnen Dagindeling, die ik ooit op een bescheurkalender ben tegengekomen, hoogstwaarschijnlijk gevaarlijk dicht bij de werkelijkheid:
Kommetje ommetje
Kommetje tukje
Ommetje kommetje
Tuk.
Uit: 1000 PINGUÏNS Door: WASCO
Dit is mijn 71e blog. Over een maand verschijnt de 72e. Omdat het kan. Ook aanmelden kan. Schrijf je in op de E-mail nieuwsbrief. Zie https://janfossen.nl/