Op mijn veertiende werd ik betrapt bij het stelen van snoep in de supermarkt. De politie werd erbij gehaald en ze brachten mij thuis. We belden aan, mijn moeder deed open en ik zag dat ze schrok toen ze mij met de twee politiemannen voor de deur zag staan. We werden binnengelaten en al gauw werd haar duidelijk wat de reden was van dit ongebruikelijke bezoek. Vervolgens verlieten de politiemannen het huis en ging ik naar boven om huiswerk te maken. Ik kon mij niet goed concentreren en was bang voor de reactie van mijn vader die later die middag thuis zou komen. Niet dat hij een tirannieke inborst had, integendeel, desondanks was het voor mij onvoorspelbaar omdat ik hem op dit terrein niet kende. Ik bleef boven toen hij thuiskwam en wist dat hij het verhaal van mijn moeder zou horen. Toen we naar beneden werden geroepen omdat het etenstijd was, ademde ik diep in en liep rustig de trap af. Daar stond hij. Hij keek mij aan, nam mij in z’n armen en streek met zijn hand door mijn haar. Hij zei geen woord. Ik snikte alleen maar.
Deze herinnering heb ik gebruikt bij een cursus die ik onlangs heb gevolgd. Met 45 anderen zat ik op een mooie locatie met lekker eten en goede sprekers. Het doel van de cursus was niet zo duidelijk, maar dat bleek niemand te deren. Als het voor jezelf maar duidelijk was waarvoor je kwam. Dat gold ook voor de opdrachten. Je mocht ze doen, je mocht ook iets anders gaan doen, zoals bijvoorbeeld wandelen door de natuur. En in plaats van de opdracht uitwerken mocht je er ook over praten met medecursisten. Kortom, vrijheid en blijheid. Ik moest er even aan wennen, maar al gauw zag ik ook de voordelen van deze manier van volwassenenonderwijs.
Elke avond werd er een film vertoond die ook nabesproken werd. Al gauw bleek dat enkele medecursisten heel graag hun mening over iedere film wilden ventileren, terwijl ik nog aan het nagenieten was of de zaak nog niet op een rijtje had. Dus op de derde avond verliet ik direct na de film de zaal om op m’n kamer de film nog even met mezelf na te bespreken. Dat beviel prima.
Ik vond het verbazingwekkend te merken hoeveel vertrouwdheid er in korte tijd kan ontstaan bij een groep mensen dat elkaar niet of nauwelijks kent en aan een gezamenlijk programma wordt blootgesteld. Niet voor niets durfde ik met het verhaal over de gestolen snoep op de proppen te komen. In de klas zat ik naast een gepensioneerde tandarts met wie ik op dezelfde golflengte zat en die soms tijdens de les in mijn oor fluisterde wat ik op dat moment dacht. Dan snikte ik weer even. Dit keer van het lachen.
Uit: 1000 PINGUÏNS Door: WASCO
Dit is mijn 72e blog. Over een maand verschijnt de 73e. Omdat het kan. Ook aanmelden kan. Schrijf je in op de E-mail nieuwsbrief. Zie https://janfossen.nl/