Volgende week neem ik de nachttrein naar Zurich om vandaar de Furkapas te beklimmen. Ik schat zo’n twee dagen fietsen tot ik op de top van de berg ben en de bron van de Rhône ga bewonderen. Eenmaal boven hoef ik mij alleen maar naar beneden te laten rollen tot ik via Geneve, Lyon en Marseille aankom bij de Middellandse zee. Eigenlijk is het een makkie en toch heb ik er ruim twee weken voor uitgetrokken.
Eenmaal daar heb ik een vliegtuig terug geboekt waarbij ook de fiets mee mag. Ik heb diverse alternatieven geprobeerd: mij laten ophalen met de auto, een fiets mee in de TGV, de fiets apart laten transporteren en zelf in de trein, maar allemaal stuitten ze op vele bezwaren, gedoe en/of kosten. Dus vlieg ik met onze nationale trots terug naar Amsterdam.
Ik heb een tentje bij me waar ik alleen maar horizontaal ik kan. Lichtgewicht, dat wel, maar comfortabel ho maar. Ik heb een fiets waar veel bagage aan hangt: twee tassen voor, twee achter, de slaapspullen er bovenop zodat ik met een flinke bobbel de berg op moet. Inmiddels heb ik een lijstje van spullen die ik niet wil vergeten en wat daar steevast bij zit is een elektrisch waterkokertje, voornamelijk om koffie te zetten.
Inmiddels heb ik bij een Chinese webwinkel een opvouwbare koffiefilter gescoord van rubber. Flauwekul natuurlijk, maar het is een begin van mijn weg naar verlichting. Ik heb eens een medefietser ontmoet die zo’n beetje alles in twee fietstassen had weten te krijgen, zelfs zijn slaapspullen. Ik heb daar met bewondering naar gekeken, maar geloof niet dat ik dat stadium ooit ga bereiken. En hoe duurzaam is het eigenlijk om allemaal light spullen aan te schaffen en je zwaardere spullen op zolder te laten liggen?
Maar de eerste stap is gezet en ik vermoed dat mijn campinggenoten vol bewondering gaan kijken naar mijn opvouwbare koffiefilter. Dan horen ze mij de tent uitkruipen en naar het toilet lopen, even later kom ik daar met kokend water vandaan. Ondertussen heb ik mij ook nog geschoren. Ik klap mijn rubberen filtertje uit, doe daar, net als thuis, een zakje in en giet het hete water over de gemalen koffiebonen. De geuren verspreiden zich als een rookbom over de camping en dan gebeurt het: tenten ritsen open, slaperige hoofden kijken naar links en rechts en als ze mij ontdekt hebben kruipen ze eruit, komen in een kring om mij heen zitten en kijken vol bewondering hoe ik dit eindproduct heb weten te fabriceren. Er volgt een interessante uitwisseling over duurzaam reizen want daar zijn we allemaal van en er vraagt zelfs iemand of ik een workshop wil geven. Weer helemaal opgeladen vervolg ik mijn tocht naar het zuiden. En over een paar jaar fiets ik met een klein rugzakje naar de andere kant van de wereld. Maar eerst….eerst die verdomde Furkapas op.
Uit: 1000 PINGUÏNS Door: WASCO
Dit is mijn 96e blog. Over een maand verschijnt de 97e. Omdat het kan. Ook aanmelden kan. Schrijf je in op de E-mail nieuwsbrief. Zie https://janfossen.nl/