Gisteren toog ik opgewekt naar Rotterdam om een praatje te houden over mijn fietstocht langs de Donau bij de Europafietsers. Dat is een landelijke stichting van vrijwilligers die fietstochten door Europa stimuleert door elkaar te inspireren met mooie tochten, handige tips en zinvolle gadgets. Er werden zo’n 25 mensen verwacht en ze kwamen samen in het Nivon gebouw in Rotterdam. Nivon is een vereniging van natuurvrienden waar je betaalbaar kunt overnachten midden in de natuur op kampeerterreinen of in huizen. Mijn ouders namen ons daar geregeld mee naartoe en ik heb dat altijd als heel gezellig ervaren. Wij hebben onze kinderen daar ook mee naartoe genomen en zelfs in Italië bleken deze huizen te bestaan. Echter, dit huis staat midden in Rotterdam waar de natuur ver te zoeken is. Maar misschien hanteer ik een andere definitie van natuur, want het was allemaal wél heel basic: koffie uit kannen, stoelen en tafels die vooral heel duurzaam zijn en gewoon een stukje zeep en een handdoek bij de WC’s. Geen gezeik, zullen we maar zeggen en daar word ik gelukkig van. De middag werd ingeleid met mededelingen van het bestuur en al gauw kreeg ik het woord. Ik bleek aangekondigd te zijn als hoofdspreker en ik had vooraf de indruk gekregen dat ze mij liever een uur dan drie kwartier aan het woord lieten. Het werd een aangename ervaring, de mensen waren ervaren en geïnteresseerd en er bleek ook een Serviër aanwezig te zijn die vlakbij de brug in Novi Sad had gewoond die ik op de foto liet zien. In de pauze praatte hij mij bij over zijn ervaringen met Servië en de korte pitches over de andere fietstochten die volgden waren erg leuk om te horen. Wat een enthousiasme. Toen ik na de borrel moe maar voldaan op mijn vouwfiets door Rotterdam reed, had ik de onbedwingbare behoefte om een Oosterse maaltijd te scoren. Ik kwam terecht in een druk bezocht Chinees/Surinaams/Javaans eethuis die je bij ons boven, in de natuur, minder snel aantreft. Ook daar bleek het concept heel basic: jij bestelt eten, zij komen het brengen en jij betaalt. Wederom geen gezeik. Ik zat aan een grote ronde tafel met meerdere disgenoten en genoot van het geroezemoes om mij heen en de kleurrijke personages die binnen en buiten te bewonderen waren. In de trein terug besloot ik dat mijn missie was geslaagd en heb ik mij verdiept in een boek over een fietstocht door Japan. Deze schrijver zou ik graag een keer horen vertellen over zijn ervaringen, maar dan moet ik vermoedelijk niet bij de Europa- maar bij de Wereldfietser zijn. Dat is een aparte vereniging die, zo begreep ik gisteren, steeds meer met elkaar samenwerken en beide ongeveer vierduizend leden hebben. Hoe individueel die fietsers misschien ook lijken, het is bemoedigend dat ze elkaar toch opzoeken en nodig blijken te hebben voor nieuwe avonturen en verhalen. Dat koesteren we.
Uit: 1000 PINGUÏNS Door: WASCO
Dit is mijn 94e blog. Over een maand verschijnt de 95e. Omdat het kan. Ook aanmelden kan. Schrijf je in op de E-mail nieuwsbrief. Zie https://janfossen.nl/
Het gebrek aan ‘gezeik’ dat je daar in Rotterdam aantrof, en waar je zo gelukkig van werd, staat ter plekke bekend als het fenomeen ‘niet lullen, maar poetsen!’
In het natuurrijke Noorden kennen we dat ook wel onder de naam ‘Nait soez’n!’
Daarvoor moet je echter nét even aan de andere kant van de Fries-Groningse grens wonen dan waar jij woont. Eén kwestie van tweehonderd meter schat ik😊
Groet,
Gerard
Prachtig zo’n ervaring met andere natuur- en fietsfanaten. Rotterdam is een geweldige stad, ik houd ervan! Heb je lekker gegeten?