Gisteren volgde ik een cursus Visueel communiceren, in het kader van docentprofessionalisering. Dat werd mij aangeboden door de club waar ik geregeld trainingen geef. Dat zijn leuke cadeautjes en vandaar dat ik rond 9 u een zaal binnenstapte met een twintigtal docenten, maar in het dagelijks leven ook nog adviseur, chirurg, huisarts of beleidsmedewerker.
Ik ging erheen met de gedachte ‘ik kan niet tekenen dus het zal mij benieuwen’. De trainster stelde mij gerust met de mededeling dat 70% van haar cursisten dat dachten. Dat begon dus al goed. Vervolgens mochten we allerlei “basismateriaal” tekenen, zoals poppetjes, pijltjes, koffie kopjes en banners. Dat lukte. Dat lukte zelfs zo goed dat ik nog met allerlei variaties op de poppetjes bezig bleef, terwijl de cursusleidster al met de pijltjes in de weer was. Als ik enthousiast word sluit ik mij overal voor af.
Vervolgens werd het moeilijker en leerden we een methode om ingewikkelde woorden uit te beelden, zoals kwaliteit, omgeving of nepnieuws. De kunst was om vooral veel weg te denken, anders kom je om in de beelden en is je boodschap niet meer helder. Bij het woord compassie werd ik wat opstandig en zei ik in mijn groep dat je een kompas kunt tekenen met een i erachter. Nee, dat was een rebus en het werd niet goed gekeurd. Gelukkig werd er wel om gelachen.
Na de pauze mochten we onze kunsten op de flip uittesten, waar weer een hele nieuwe techniek bij kwam kijken: niet meer vanuit de hand maar veel meer uit de elleboog of zelfs uit de schouder. Karel Appel zou gesmuld hebben als hij ons bezig had gezien. Nadeel was wel dat er af en toe strepen naast de flip terechtkwamen, op de muur, en dat was niet de bedoeling. Als klap op de vuurpijl hielden we een korte presentatie in subgroepjes met als opdracht om al tekenend je verhaal te vertellen. Opvallend bleek dat je al tekenend heel goed de aandacht van je publiek kunt vasthouden, ook al kijk je ze niet altijd aan. Voor het publiek is het spannend om te zien wat er van de tekening terecht komt en alleen daarom al blijf je geboeid luisteren. Een eye opener! Dat kan ik wel vaker toepassen als aanvulling op alle power points die er bij mij meestal doorheen gaan. Aan de andere kant is het soms ook spannend als de boodschap niet zo duidelijk is. Dat je het zelf een beetje mag inkleuren. Tussen de regels door kijken of luisteren is ook een hele kunst! Bijvoorbeeld in de song van Nils Lofgren Keith Don’t Go (klik hier). Als dat geen compassie is…
Door: WASCO
Dit is mijn 33e blog. Over een maand verschijnt de 34e. Omdat het kan. Ook aanmelden kan. Schrijf je in op de E-mail nieuwsbrief. Zie https://janfossen.nl/