Onlangs ben ik begonnen met een introductiecursus aikido. Dat klinkt als een vechtsport, maar blijkt het absoluut niet te zijn. Het is meer een verdedigingssport, waarbij de aikidoka (ik in dit geval) een aanval niet stopt door het tegen te houden, maar de ingezette aanval ombuigt en tegen de aanvaller keert. Alles staat of valt bij een goed evenwicht, heb ik geleerd. Het is een manier om ‘in harmonie te komen met de wereld rond jezelf’. Dat blijkt soms hard nodig.
De les begint altijd met een stiltemoment. Bedoeld om de dag achter je te laten en fris de mat op te gaan. Daar gaat het bij mij vaak mis. Je zit in een kring op de vloer, op je knieën. Ogen dicht. Je moet letten op je ademhaling, maar hoe doe je dat? Ik adem maar wat. En denk dan altijd aan wat ik nog moet doen: boodschappen, de heg knippen. Of wat ik heb gedaan. Ben altijd weer opgelucht als dat moment voorbij is en we echt aan de gang gaan. En toch zal het wel ergens goed voor zijn, geloof ik. Na deze start maken we nog gezamenlijk een buiging naar de grote Japanse meester van wie ik de naam ben vergeten. Op deze manier hangt er iets magisch omheen. Dat past mooi in de komende maand van sprookjes en contemplatie.
‘Geloof mij maar niet’, zegt Godfried Bomans in zijn groot sprookjesboek uit het jaar MCMLXXV. Daarin legt hij uit hoe moeilijk het is om sprookjes te schrijven. Omdat je in de schemering zit tussen slapen en waken ben je een soort slaapwandelaar op weg naar het betoverende slot. Het is de stem van het onbewuste waarnaar de schrijver zich te richten heeft.
Zo gaat dat ook met aikido. Enerzijds moet je wakker genoeg zijn om de instructies goed uit te voeren, anderzijds moet je er niet te nadrukkelijk over nadenken omdat je jezelf anders uit die somnambulistische toestand haalt. In feite ben je samen een sprookje aan het schrijven. De ene valt aan, de aanval wordt overgenomen en omgebogen, waardoor de aanvaller sierlijk op de grond terecht komt en er ook nog een geweldige koprol bij maakt. Zolang je daar samen in gelooft kan er niks mis gaan.
Ai betekent samenkomen of samenbrengen, Ki is energie en Do is (levens)weg. Samen betekenen de drie woorden “de weg van samenbrengen van levensenergie”. Gek dat ik daar ook weer heel andere associaties bij krijg. Toch wens ik iedereen fijne 合気道-momenten komende maand.
Dit is mijn 31e blog. Over een maand verschijnt de 32e. Omdat het kan. Ook aanmelden kan. Schrijf je in op de E-mail nieuwsbrief. Zie https://janfossen.nl/