Soms verbaas ik mij waarover ik mij verbaas. Zo kwam ik laatst, op de fiets natuurlijk, een Limburgse tractor tegen met een uitlaatpijp die naar boven wees. Bovenop die pijp zat een flexibel klepje die open ging als de bestuurder gas gaf en naar beneden als hij minder gas gaf. Wat is de functie van zo’n klepje, vroeg ik mij af. Is het een indicator voor iets? En voor wat dan? Kan de bestuurder daaruit afleiden hoe hard hij gaat? Als ik in gezelschap ben breng ik dat soort zaken soms ter sprake, maar een goed gesprek hierover is toch niet eenvoudig. In feite interesseert het mij ook niet echt en daarom verbaas ik mij erover dat ik mij er toch over verbaas.
Omgekeerd gebeurt het ook, dat ik mij niet verbaas over iets verbazingwekkends. Zo kwamen we in het centrum van Swalmen op de Mert een terras tegen waar niemand zat. Het was tussen de middag en droog en we namen plaats. Iedereen zal wel aan het werk zijn, dacht ik, het is een klein stadje, dus logisch dat er niemand zit. Maar als je erover nadenkt is het heel merkwaardig: Limburg, centrum, terras, niemand.
Het was overigens een aangename verpozing en de eigenaresse was een jonge onderneemster die vóór corona het contract had getekend om de zaak over te nemen, zo vertelde ze, tijdens corona amper omzet heeft kunnen maken en nu hoopt op het allerbeste. Overheidssteun krijgt ze niet want ze voldoet niet aan de criteria die daarvoor gelden. Toen begon de verbazing weer op te spelen. Helaas begon het te regenen en ze mocht ons niet naar binnen uitnodigen want dan riskeerde zij een boete en dat wilde zij niet en wij nog minder. Ze nodigde ons uit om even in het voorportaal van haar etablissement te gaan zitten, zodat we droog zaten, maar niet binnen. Verbazingwekkend dat ze ons daar liet plaatsnemen want ik vermoed dat een wakkere ambtenaar dit toch als ‘binnen’ zou kunnen bestempelen. Dus begon ik mij te verbazen over het verschil tussen binnen en buiten in het algemeen en in dit bijzondere geval. Totaal niet interessant, want we zaten droog en de koffie was prima, maar ja, sommige gedachten zijn sterker dan jezelf. Dat zij de moed heeft ons hier te laten plaatsnemen, het risico op een boete voor lief neemt, maar bovenal gewoon open is terwijl er niemand komt, dat is pas verbazingwekkend. Dus ik zou zeggen: op naar de Mert in Swalmen!
Uit: 1000 PINGUÏNS door WASCO
Dit is mijn 49e blog. Over een maand verschijnt de 50e. Omdat het kan. Ook aanmelden kan. Schrijf je in op de E-mail nieuwsbrief. Zie https://janfossen.nl/