De fietstocht van onze camping naar Lands End, het meest zuidwestelijke stukje van Engeland, was zo’n 30 km. Ook al waren we al enkele dagen in Engeland, het bleef vreemd om links te rijden. We moesten elkaar scherp houden, want soms ging één van beiden onbewust rechts rijden. ‘Links’ werd er dan geroepen. Dat hielp.
De toilet bij het Visitor Center werd druk bezocht. Ik ging naar binnen en zocht een urinoir uit. Links van mij, hoe kan het ook anders, stond een Engelsman. Ik zag dat zijn broek op z’n knieën hing.
Vanuit m’n ooghoek zag ik dat hij klaar was. Vervolgens zag ik zijn jongeheer in de rondte vliegen, alle kanten op. Het leek alsof hij ‘m bij het gedeelte dat het dichtst bij de buik zat, vastpakte en ermee heen en weer zwaaide. Ik concentreerde mij op het eigen plasproces, in een poging zijn capriolen te negeren, maar zag toch dat hij ‘m vervolgens vakkundig opruimde in z’n onderbroek en vervolgens z’n broek ophees. Een nogal merkwaardig gezicht, en ik denk niet alleen vanuit mijn positie.
Wat ik mij dan afvraag: zijn er geen Europese richtlijnen waar je kunt nalezen hoe je het einde van een plassessie vormgeeft? Ik kan mij overigens niet herinneren dat ik zelf ooit geleerd hebt hoe je dat doet, maar het verschil met deze Engelsman was toch behoorlijk groot. Uit hygiënisch oogpunt kan ik mij een dergelijke richtlijn goed voorstellen. Maar ook uit het oogpunt van beeldvorming.
Echter, de Engelsen gaan de EU verlaten, dus ook al komt er meer harmonisatie in het plasproces, dan nog zal dat zonder Engeland zijn. Helaas.
Na afloop van ons bezoek fietsten we keurig links terug naar de camping. En dat moet ik de Engelsen nageven: ze zijn een heer in het verkeer.
Dit is mijn vierde blog. Over een maand verschijnt de vijfde. Omdat het kan.