Kroos op je hoofd

Onlangs fietste ik tussen Nijmegen en Arnhem op zo’n mooi 2.0 fietspad, waar het volgens de krant van wemelt in deze contreien. Enkele tientallen meters voor mij fietste een vader met daarachter zijn dochtertje van -pak ‘m beet- een jaar of vijf. Zij fietsten keurig achter elkaar en ik zou ze links gaan inhalen. Toen de vader mij in de gaten kreeg riep hij iets tegen zijn dochtertje, in de trant van ‘Kijk uit, een fietser achter je’. Toen had je de poppen aan het dansen. Het meisje keek over haar linkerschouder naar achteren, zwenkte vervolgens naar links, ik zwenkte met haar mee om haar te ontwijken, belandde in de berm, maakte een dubbele salto en eindigde in de sloot, waar ik met een hele hoop kroos op mijn hoofd weer boven kwam. Dat laatste had kunnen gebeuren en zou een vermakelijk beeld zijn geweest, maar in werkelijkheid ging het iets minder plastisch.

Desalniettemin dient zich hier een vraagstuk aan dat gaat over vertrouwen en loslaten versus controle en vasthouden.

Als deze man meer vertrouwen had gehad in de deskundigheid van zijn dochtertje en zijn medeweggebruikers, dan had hij zijn mond gehouden. Ik was hen voorbij gereden en had netjes gegroet, ‘Goedemiddag. Thuis ook alles goed? Prettige dag verder!’

Maar nee hoor, hij moest zo nodig interveniëren. Wat overigens ook nog zou kunnen is dat de waarschuwing meer aan míjn adres gericht was. In de zin van ‘Kijk uit meneer, daar fietst een klein meisje.’ Zoals je ook wel eens hoort in de trein, als een moeder (m/v) tegen haar kind in de stiltecoupe zegt: ‘Ik denk niet dat die meneer tegenover jou het zo leuk vindt dat jij hier de hele tijd zit te kwekken’. Waarmee ze eigenlijk tegen mij zegt, ‘sorry hoor’.

Hoe dan ook, het effect van zijn interventie is niet wat hij had verwacht, althans daar ga ik gemakshalve even van uit. Het blijft echter een hele kunst om je mond te houden waar dat kan en pas te gaan praten als dat moet. Dat is een wankel evenwicht tussen uitersten dat steeds weer opnieuw vastgesteld moet worden. Ik neig steeds meer naar rechts. Zou dat met leeftijd te maken hebben?

Dit is mijn tweede blog. Over een maand verschijnt de derde. Omdat het kan.

Deel dit via: