Enkele maanden geleden belde ik een huisartsenpraktijk bij ons in de buurt met de vraag of we ons konden inschrijven als nieuwe patiënten. We waren immers verhuisd en dan is een huisarts in de buurt wel zo makkelijk. Ik was bereid tot een kennismaking, stelde dat ook voor, maar die belangstelling was niet wederzijds. ‘Dat kan wel als u hier voor de eerste keer komt’, werd mij verteld. Ook goed, wie zijn wij om iets te willen wat de huisarts niet wil? Bovendien, wat zeg je tegen een huisarts als je geen klachten hebt? ‘Nog hobby’s? Woont het een beetje leuk hier in Friesland?’ De huisarts zal hetzelfde probleem hebben als hij/zij een patiënt zonder klachten tegenover zich heeft zitten. ‘Dus, helemaal uit Arnhem hier naartoe gekomen?’ Dat gesprek bleef ons nu bespaard, maar van inschrijven was na enkele maanden ook nog niks gekomen. Dus togen we deze week naar onze aanstaande praktijk, we waren toevallig in de buurt, om bij de balie eens te informeren hoe alles reilt en zeilt. Op die manier organiseerden we toch stiekem onze eigen kennismaking. De balie bleek onbemenst, er was ook geen belletje zoals je bij andere balies wel eens ziet, dus we keken wat om ons heen. Er stond een soort afwasteiltje op de balie met een sticker waarop ‘urines’ stond. Ernaast stond een bak met lege urinepotjes. Hier kon je een potje meenemen, vol laten lopen en weer inleveren, zo concludeerde ik. Na verloop van tijd werden we iemand gewaar achter het glas die ons ook zag staan en door haar werkruimte riep: ‘Kan er iemand naar de balie komen?’ Een jonge assistente vroeg wat ze voor ons kon doen en ik vertelde in welke naburig dorp we sinds enkele maanden woonden en vroeg hoe we ons konden inschrijven. ‘We gaan even kijken of dat kan’, zei ze gedecideerd. ‘Wat is uw postcode?’ Aan de telefoon bleek de woonplaats genoeg, nu moest ook de postcode erbij. ‘Ja, dat kan wel’ zei ze, nadat ze in een mapje had zitten bladeren. ‘Nou welkom, hier heb ik twee inschrijfformulieren die u helemaal moet invullen. Ook de achterkant’ en ze draaide het blaadje om. Dan kunt u die bij ons weer inleveren’. ‘Kan het ook via de post?’ vroeg ik naar de bekende weg. Dat kon ook. Euforisch liepen we weer naar buiten. Nu nog de formulieren invullen en wachten tot we klachten krijgen. De ervaringen uit het verleden bieden natuurlijk geen garanties voor de toekomst, maar het zou zomaar nog jaren kunnen duren voordat we hier weer op de stoep staan, dus die kennismaking zou weinig zin hebben gehad. Ik vouwde de inschrijfformulieren zorgvuldig op en stak ze in mijn zak. Ben erg benieuwd wat ze allemaal willen weten.
Dit is mijn 67e blog. Over een maand verschijnt de 68e. Omdat het kan. Ook aanmelden kan. Schrijf je in op de E-mail nieuwsbrief. Zie https://janfossen.nl/