Hoe langer hoe beter?

Ik kreeg laatst een tabelletje onder ogen van de tijd die ik had doorgebracht in de verschillende huisartsenpraktijken die ik had bezocht. Links stond mijn tijd, rechts de normtijd. De discrepantie werd duidelijk zichtbaar: in sommige gevallen had ik minder tijd in de praktijk doorgebracht dan de normtijd aangeeft.

Laat ik voorop stellen dat ik het waardeer dat deze cijfers niet alleen beschikbaar zijn, maar ook worden gebruikt om te verbeteren. Huisartsen betalen voor deze audits en willen waar voor hun geld. Dat betekent dat een auditor niet na een kop koffie en een rondleiding kan zeggen, prima zo, tot volgend jaar. De vraag die zich hier aandient is of genormeerde tijden de kwaliteit van de audit ten goede komt. Dat hangt er maar helemaal van af.

Ik wil best nog even mijn laptop openklappen of het protocollenboek doorbladeren. Of een lunchpauze inlassen. Allemaal mogelijkheden die ik ook al heb toegepast, maar waarvan ik denk dat het geen antwoord is op de vraag. Goed voorbereiden. Echte belangstelling voor wat de huisarts bezighoudt. Waardering uitspreken voor zaken die goed gaan. Respect tonen voor de medewerkers. En last maar niet least, conclusies helder onderbouwen. Dat zijn vaardigheden die antwoord geven op de vraag.

Toen ik onlangs een kleine praktijk bezocht die de zaken goed voor elkaar had, moest een praktijkondersteuner, die belangrijk werk verricht voor chronisch zieke patiënten, haar werkplek aan mij afstaan omdat ik mijn conclusies moest formuleren. In zo’n geval besluit ik de praktijk niet langer bezig te houden dan strikt noodzakelijk, zodat iedereen weer kan doen waar hij voor op aarde is. En ja, dat gaat ten koste van mijn rijtje getallen. En ja, daar word ik op gewezen en moet ik mij voor verantwoorden. Het zij zo.

En nu de fiets, want die mag niet ontbreken. Ik maakte onlangs een fietstocht met een goede vriend. Toen we ’s avonds onze tanden poetsten in een B&B in Zwolle, was hij heel snel klaar. Zelf blijf ik doorpoetsen tot mijn elektrische borstel een signaal afgeeft dat er twee minuten om zijn. Hij wist niet eens dat ook zíjn tandenborstel een signaal afgeeft en ging het meteen testen. Ja hoor… die jongen kan nog een hoop van mij leren. Hoe langer hoe beter!

Dit is mijn zevende blog. Over een maand verschijnt de achtste. Omdat het kan.

Deel dit via: