Al fietsend langs de Donau door Hongarije, Kroatië, Servië en Roemenië heb ik heel lang gedacht dat de Donau gewoon in de Zwarte Zee zou uitkomen. En dat ik al fietsend die Zee zou bereiken en uit zou kijken over dat einddoel. Dat leek mij wel romantisch en goed voor de foto. Dat bleek echter een misvatting. Zo’n tachtig kilometer ervóór splitst de Donau zich in drie armen, die allemaal weliswaar de Zee instromen, maar waartussen vooral waterwegen zijn en geen fietspaden. Hier bevindt zich de Donaudelta, een biosfeerreservaat, dus een door UNESCO aangewezen en beschermd gebied. Ik parkeerde mijn fiets en stapte in een bootje voor een excursie door deze delta. Dat had ik misschien beter niet kunnen doen.
In de boot zat ik met ongeveer tien Roemenen en nog een ouder Frans stel. We hadden een aanzienlijk bedrag betaald voor deze trip dus dit waren geen doorsnee Roemenen. De schipper voer weg uit de haven en zette koers naar het oosten. Hij vertelde een verhaal in het Roemeens, waarschijnlijk over de geschiedenis van het gebied en de bijzonderheden, waarin ook de boodschap zat om het zwemvest aan te doen, want dat deden plotsklaps alle Roemenen. De Fransen en ik volgden hun voorbeeld. Toen hij uiteindelijk in het Engels overging, begonnen de Roemenen met elkaar te praten, zodat ik het verhaal moeilijk kon volgen. Het ging mij te ver om de Roemenen tot de orde te roepen, tenslotte moest ik nog de hele dag met hen doorbrengen. Het Engels van onze kapitein bevorderde de verstaanbaarheid niet bepaald, bovendien moest hij op de vaarroute letten waardoor hij zich amper naar achteren richtte, waar wij zaten. Hij sloeg een zijarm in en we kwamen op veel smallere waterwegen terecht. Aan de kant stonden kleine houten huisjes met bootjes erbij omdat een boot het enige vervoermiddel is dat men hier kan gebruiken. Bij een man die in een authentiek bootje druk bezig was om zijn salaris bij elkaar te vissen, werd langzaam gevaren om ons de gelegenheid te geven foto’s te maken. De man had er geen boodschap aan en viste stug door.
Vervolgens ging de kapitein harder varen. Met een duizelingwekkende vaart scheurden we door de vrij smalle vaargeulen en achter mij was te zien hoe de rietkragen flink heen en weer deinden door de golven die dit veroorzaakte. Ik begon mij af te vragen of UNESCO hiervan op de hoogte is. Bij een bijzondere vogel minderde hij even vaart of bij een groot gebied met gele waterlelies. Een Roemeens gezin haalde een grote zak wokkels uit hun tas en begon daarvan te eten. Ik had wel zin in koffie maar dat was niet aanwezig in deze overvloedige natuur. Op een zeker moment meerde de kapitein aan en werden we naar een soort huifkar gedirigeerd waar we in konden plaatsnemen. Een local bracht deze gemotoriseerde huifkar over een nogal hobbelige weg naar een veld waar paarden liepen. Dat bleken wilde paarden te zijn. En ze liepen in een oerbos met oude grote bomen. Veel heb ik er niet van begrepen, want deze gids praatte louter Roemeens. Ook bleek dat we bij hem apart nog even moesten afrekenen voor deze sub-excursie. Na vier weken fietsen en mijn eigen route bepalen, was dit een hele goede oefening in geduld, overgave en tolerantie. Weer terug in de boot heb ik gelukkig alsnog kunnen genieten van de bloemen en planten, de pelikanen die in steeds grotere aantallen te zien waren en de dolfijnen die zich bij de Zwarte Zee lieten fotograferen. De rest nam ik voor lief.
Uit: 1000 PINGUÏNS Door: WASCO
Dit is mijn 74e blog. Over een maand verschijnt de 75e. Omdat het kan. Ook aanmelden kan. Schrijf je in op de E-mail nieuwsbrief. Zie https://janfossen.nl/