Het gesprek met de opdrachtgever was van korte duur: ze wilde afscheid nemen. De mededeling kwam niet onverwachts. In de afgelopen maanden bleken de verwachtingen niet synchroon te lopen. Zij had iets anders voor ogen. Tijdens de sollicitatie was het schaap met de vijf poten voorbij gekomen. Dat schaap bleek ik niet te zijn. Het team waar ik mee samenwerkte zat op het paard, maar dat moest anders volgens haar: ik zou op dat paard moeten plaatsnemen en de teugels strak in handen nemen.
Het heeft mij een paar slapeloze nachten gekost. Het is mijn eer te na, ik heb geprobeerd het tij te keren. Dat is niet gelukt. Het team steunde mij, gelukkig. Zij zaten liever op dat paard, ik zou na enkele maanden weer weg zijn. Volgens mij is dat de goede instelling.
Tja, hoe heeft het zover kunnen komen? Heb ik de opdracht niet goed begrepen? Heeft zij het niet goed uitgelegd? Het zal wel de bekende combinatie van factoren zijn.
Ik wilde graag nog een aantal zaken afronden met het team. Daar was tijd voor nodig. Die werd mij met moeite gegund. Ik sleepte mijzelf naar kantoor. Eenmaal aanwezig ging het wel weer. Nu die laatste weken voorbij zijn overheerst de opluchting. Voortaan ga ik het allemaal anders doen. Meer dit en minder dat. Vooraf meer zus en zo. Zodat ik uiteindelijk kan tippen aan dat schaap. En zonder moeite op een paard kan plaatsnemen. En dan de teugels loslaten. Want alleen dan heb ik twee handen vrij.
Er was een mooier afscheid: dat van een lieve tante, tante Gré. Een tante die zei waar het op stond. Nam nooit een blad voor de mond. Liet ons lekker vrij en buiten spelen. Vlotten bouwen, eieren zoeken en altijd samen delen. Vergeten doen we haar niet. Want afscheid nemen bestaat niet.
Dit is mijn 15e blog. Over een maand verschijnt de 16e. Omdat het kan.
Ook aanmelden kan. Schrijf je in op de E-mail nieuwsbrief. Zie https://janfossen.nl/